Duško Gojković

truba

Duško Gojković rođen je 1931. godine u Jajcu, Bosna i Hercegovina. Od 1948. do 1953. studirao na Muzičkoj akademiji u Beogradu. Kao mladić svirao sa nekoliko jazz i dixie bendova, uglavnom na igrankama i eventualno na primanjima u ambasadama. Kad se kao osamnaestogodišnjak pridružio Big Bendu Radio Beograda, smatran je za talentovanog mladog jazzera koji pored toga zna i da čita muziku. Nakon pet godina napustio je bend, izrastavši u karakterističnog solistu i odličnog big bend svirača. Duško odlazi u Nemačku gde brzo postaje sastavni deo jazz scene u usponu. Prvu ploču snimio je 1956. godine, kao član All Stars benda iz Frankfurta. Nakon kratkog zadržavanja u Minhenskom Big bendu Maxa Gregera, Duško provodi četiri i po godine u vodećem evropskom jazz orkestru Kurta Edelhagena, s kojim su radili aranžeri poput Francya Bolanda, Clausa Ogermanna, Jerry van Rooyena i Riba Pronka. Kao premjerni solo trubač big benda Duško je nastupao s imenima poput Stana Getza i Cheta Bakera. Kada je 1958. bio pozvan da svira u Newport International Youth Bandu na Jazz festivalu u Newportu, ponuda nije bila nikakvo iznenađenje. Ostali članovi benda bili su Albert Mangelsdorff, Ronnie Ross, George Grunz i Gabor Szabo. Nakon nastupa u Newportu, Duškova je truba postala veoma popularna širom Evrope. Na Berklee školi za muziku 1961. godine, kada je Dušku bilo 29 god., ponuđena mu je stipendija za studije komponovanja i aranžerstva u Bostonu, kod Herba Pomeroya. Radujući se mogućnosti da piše vlastite aranžmane za svoju veliku ljubav, big bend, Duško se temeljito koncentrisao na studije, odbijajući usput ponude Counta Basiea, Stana Kentona i Benna Goodmana da se pridruži njihovim bendovima. Na Berkleeu (sada studirajući i flighorn) snimao je sa Berklee School Quintetom i Orkestrom i svojim kolegama Garyem Burtonom, Mikeom Gibbsom, Sadom Watanabeom, Steveom Marcusom, Mikeom Nockom i Daveom Youngom. Po završetku studija u vreme kad se pripremao da se vrati u Nemačku, pozvao ga je kanadski bend lider Maynard Ferguson nudeći mu da zameni Rolfa Ericsona koji je napustio bend da bi se pridružio Ellingtonu. Duško je prihvatio ponudu virtuoznog trubača Fergusona, prateći ga kao drugi solista i koristeći čak i neke njegove aranžmane za big bend. Kada se Fergusonov bend 1964. godine raspao Duško se pridružio Woodzu Hermanu i ostao sa njim godinu dana. Upravo je njegov rad sa ovim muzičarem utvrdio njegovu međunarodnu reputaciju izvanrednog big bend muzičara i soliste. "Woody Herman mnogo me ohrabrio." seća se Duško "Ne samo da je prihvatio moje aranžmane za big bend (sa jednim jedinim izuzetkom), već ih je i sve snimio". Želeći da snima vlastitu muziku, Duško je iste godine, zajedno sa Saalom Nisticoom, napustio Hermanov Big bend i vartio se u Evrpopu. Mal Waldron i Nathan Davis svirali su na njegovom sekstet albumu "Swinging Macedonia" snimljenom 1966., koji je izrazio Duškov lični stil pod uticajem Balkana. Tih je godina, kao član vodeće grupe međunarodnih jazz umetnika svirao sa Milesom Davisom, Dizzyem Gillespiem, Garryem Mulliganom, Clarkom Terryem, Leeom Konitzom, Sonnyem Rollinsom, Philom Woodsom, Dukeom Jordanom, Thadom Jones-Mel Lewisom, Slideom Hamptonom i mnogim drugima. Nastavio je svoju karijeru u Clarke-Boland Big Bandu 1966. godine, koji je okupljao neke od najboljih muzičara Evrope među kojima i američke iseljenjike Bannya Bailya, Idressa Suleimana, Johnnya Grifina, Sahiaba Shihaba, Jimmya Woodea i naravno Kennza Clarkea.
CBBB verovatno je bio najbolji jazz orkestar šezdesetih, ali je retko svirao uživo. Nakon Berklija, Duško Gojković je počeo pisati aranžmane svih svojih kompozicija i mnoge obrade klasičnih dela namenjenih big bendovima. Tražen je da svira svoje kompozicije sa mnogim evropskim bendovima, među kojima su bili i Dutch Skymasters i NDR big bend. 1968 u Minhenu (gde se konačno i nastanio) Duško je osnovao svoj "probni" big bend koji je uključivao muzičare poput Rolfa Ericsona, Pallea Mikkelborga, Rudia Fueserssa, Acka van Roojena, Ferdinanda Povela i Franka St. Petera. Zahvaljujući problemima pri organizovanju evropskog slobodnječakog orkestra ovaj se bend raspao 1976. i bio ponovo oživljavan za neke svirke 1981-82. Ipak je 1986. godine Duško uspeo da okupi svoj vlastiti orkestar koji postoji sve do danas. 1993. uradio je dugo očekivani internacionalni comeback svojim nagrađenim CD-om "Soul Connection" zajedno sa Tommyem Flanaganom, Jimmyem Heathom, Eddieom Gomezom i Mickeyem Rokerom. Zatim slijedi "Bebop city" sa mladim alt saks čarobnjakom Abrahamom Burtonom, Kennyem Barronom na klaviru, basistom Rayem Drummondom i bubnjarem Alvinom Queenom. 1996. slijedi ispunjenje njegovog sna: snimanje "Balkan Connection" CD-a njegove muzike u izvođenju njegovog big banda. 1997. izdao je dupli CD pod naslovim"Balkan Blue" koji predstavlja još jedan značajan trenutak u njegovoj karijeri. Prvi disk sadrži divno opušten kvintet sa italijanskim saksofonistom Gianniem Bassom a drugi je prošireno delo izvedeno od strene Filharmonijskog orkestra NDR sa jzz ritam sekcijom i Duškom Gojkovićem kao solistom. Njegove je kompozicije aranžirao Palle Mikkleborg (koji je već uradio sličan posao za Milesa Davisa). Balkan Blue budi uspomene na Davisov rad sa Gilom Evansom - kultni snimak naših dana.

Bernhard Pichl

klavir

Bernhard Pichl je rođen 1966. godine u Hilpoltsteinu, pored Nuremberga, u Bavarskoj, Nemačka. Počeo je da svira klavir sa 12 godina, a održao je svoj prvi koncert kada je imao 16. Studirao je jazz i klasični klavir na Konzervatorijumu u Wuerzburgu (1989-1995) kod Chrisa Beiera, a učio je i kod Dona Friedmana, Andija LaVerne, Roba Bargada i Kennija Wernera u Njujorku. Od 1988. do 1991. godine bio je član "Landesjugend-Jazzorchester Bayern" (lider Duško Gojković), sa kojim je sarađivao na nekoliko turneja, radio emitovanja kao i CD produkciji. 1992. godine svira četiri nedelje u "Half Note Jazz Club" u Atini kao član quarteta Ricka Hollandera - Tima Armacosta, a 1994/1995. odlazi na turneju sa njujorškim saksofonistom Petom Yellinom ("Pete Yellin´s European Connection"). 1994. prvi put se pojavljuje kao gostujući solista sa Philharmonic Orchestra Wuerzburg (Jazz meets Classic).
Od 1994. godine u "Sunday Night Orchestra" sarađuje sa Mariom Schneider, Jerrijem Bergonzijem, Timom Hagansom, Ingrid Jensen i Bartom von Lierom. Produkcija CD-a i turneja sa trubačem Bennijem Bailijem obeležila je 1995. i 1996. godinu. Posle toga postaje član internacionalnog jazz sexteta "Ugetsu" ostajući sa njima 4 godine. U toku toga vremena imao je mnoge turneje širom Evrope (Grčka, Belgija, Danska, Francuska, Italija...), Kine (1998) i Južne Afrike (1999). Od 2000. godine član je sastava Valerie Ponomarev "Universal Language", u kojem nastupa i Jimmy Cobb, a sa ovim sastavom putuje po Holandiji, Austriji, Nemačkoj, Danskoj, Italiji, itd, a od iste godine je i član internacionalnog jazz quinteta Duška Gojkovića sa kojim nastupa i na Jazz and Blues Festivalu u Tel Avivu 2002. Sarađivao je sa jazz legendom Jamesom Moodijem; Charlijem Marianom i Philharmonic Orchestra Wuerzburg (CD); bivšim Kentonovim trubačem Contom Candolom; Nuremberg Symphonic Orchestra, pod dirigentskom palicom Marie Schneider; a kao pratnja nastupao je sa bendom Bobbija Watsona "Horizon's" u kojem je svirao i Victor Lewis. Pored toga, Pichl je sarađivao sa velikanima kao što su: Toots Thielemanns, Rolf Kühn, Teddy Edwards, Bob Mintzer, Charlie Antolini, Ack van Rooyen, Jimmy Woode, Attila Zoller, Gianni Basso, Joe Nay, Jack Walrath, Curtis Lundy, Bobby Shew, Victor Lewis, Jimmy Cobb, Rachel Gould, Deborah Brown, Greetje Kauffield, Tim Hagans, Jimmy Rotondi, Annette Lowman, Al Porcino i Alvin Queen, a nastupao je na sledećim festivalima: Leverkusen Jazz festival, Jazz festival Leipzig, International Jazz week Burghausen, Jazz East-West Nuremberg, Jazz festival Beijing, Jazz festival Shanghai, Jazz festival Bolzano... Bernhard Pichl trenutno predaje na Hochschule Nuremberg kao i na Hochschule Wuerzburg.

Branko Pejaković

kontrabas

Branko Pejaković rođen je 26. avgusta 1927. u (Starom) Bečeju. Od šeste godine uči privatno violinu, a - kao samouk - harmoniku i klavir; nešto kasnije ide na nastavu klavira. Već tada ga je, sa radija i gramofonskih ploča, neodoljivo privukla muzika modernih američkih kompozitora. U drugom razredu gimnazije (1939) primljen je za stalnog člana gimnazijskog malog sastava za igru, koji su organizovala nekolicina đaka iz viših razreda i koji je pored internacionalne muzike za igru i tzv. Novelti-kompozicija najradije svirao šlagere iz američkih muzičkih filmova, pa time i kompozicije Ervinga Berlina, Džordža Geršvina, Djuka Elingtona i sl. 1946. u Beogradu kao student mašinstva odmah je primljen kao klavirista i harmonikaš kod kolega muzičara koji su svuda po gradu svirali na tada čestim igrankama. 1949. počeo je da svira i kontrabas. 1950. postao je dirigent-rukovodilac i aranžer (povremeno i klavirista) jazz-orkestra "Polet', koji je u Radio-Beogradu 2 redovno (uživo) svirao emisije jazz-muzike. Posle ukidanja Beograda 2 bio je aranžer Zabavnog orkestra Beograd 1 kao i seksteta Spase Milutinovića, u kome je svirao kontrabas. 1955., na poziv frankfurtskih jazz-muzičara, odlazi u Nemačku, gde učestvuje na 3. Nemačkom jazz-festivalu kao basista kvinteta Juta Hip-Atila Coler, zatim u raznim drugim jazz-sastavima u Zapadnoj Nemačkoj. Od 1956. do 1961. basista, aranžer i pevač u sekstetu jazz-violiniste Helmuta Veglinskog. Od 1961. do 1972. basista u televizijskom orkestru Maksa Gregera. 1964. neočekivano gostovanje u orkestru Djuka Elingtona, kada je njegov basista Erni Šeperd iznenada doživeo srčani udar, pa je Pejaković nastavio turneju bez ikakve probe. Nastupi sa jazz-ansamblom Bavarskog radija (vođstvo: Don Menza). Od 1972. studijski basista-slobodnjak, nebrojena snimanja ploča, filmske i televizijske muzike (sa najčuvenijim dirigentima, kao npr. Henri Mancini). Od 1983. aktivan u minhenskom jazzu. Više godina sarađuje sa Duškom Gojkovićem, docentom i aranžerom Bavarskog omladinskog jazz-orkestra. Aranžer (i basista) za Mjunik Big Bend Duška Gojkovića. (Inače - od 1974. - zvanični sudski tumač sa državnim ispitom - kao i literarni prevodilac.)

Harald Rüschenbaum

bubnjevi

Lupanje bubnjeva je njegova strast, perkusija uopšte je život Haralda Rüschenbauma. Nastupao je sa najboljim brazilskim i karipskim muzičarima koji žive u Evropi i okusio jazz stilove od swinga do bebopa i više od toga sa takvim slavnim muzičarima kao što su Johnny Griffin, Clark Terry, Claudio Roditio, Don Menza, the New York Voices i i mnogi drugi. Njegova dinamična raznovrsnost mekih i nežnih boja koji se uspinju do snažne i energične vatre, njegova ljubav prema tonovima 'poput kamerne muzike' kao i 'kuvanju' u velikim orkestrima karaktiristike su njegove sveobuhvatne muzičke veštine. Studirao je na Minhenskom konzervatorijumu i kasnije u Dentonu, Teksas, (NTSU). Danas je internacionalno tražen kao izvođač, svirajući u evropskom jazz krugu: u Austriji, Italiji, Švajcarskoj, Skandinaviji, Nemačkoj, Rusiji kao i u SAD-u. Uključen je u mnoge projekte snimanja kao i radio i televizijske emisije na nekoliko stanica. Javno priznanje se ogleda u nagradi 'Nemačke phono akademije' i 'Minhenskoj kulturnoj nagradi'. Poslednje ali ne i najmanje važno, više od 20 godina radi kao inspirativni predavač na mnogim radionicama.