Herb Geller, alt saksofon
Roberto Magris, klavir
Enzo Carpentieri, bubnjevi
Nikola Matošić, kontrabas
Denis Razz Razumović, saksofon
HERB GELLER
 
www.herbgeller.com
 
 
Herbert (Herb) Geller (alt i sopran saksofon, flaute, klarinet, klavir; aranžer i kompozitor) rođen je 2. novembra 1928. godine u Los Anđelesu, Kalifornija.
Svojim radom sa Big bendovima, kombinovanim sastavima i studijskim orkestrima koji podrazumeva i brojne albume, Herb je postao poznat kao jedan od vodećih figura takozvanog jazz stila Zapadne Obale krajem pedesetih na alt saksofonu zajedno sa imenima kao što su Art Pepper, Frank Morgan, Bud Shank, Lennie Niehaus i Eric Dolphy.
Nadahnuta solo izvođenja, muzički humor i široko muzičko znanje doneli su mu reputaciju „muzičarskog muzičara” širom Evrope.
Nalazeći svoju inspiraciju isprva u Benniju Carteru, Johnniju Hodgesu i Williju Smithu a kasnije u Charliju Parkeru i pijanisti Jou Albaniju, Herb je započeo svoju profesionalnu karijeru sa 18 godina u orkestrima Joa Venutija i Jimmija Zita. Godine 1949. seli se u Njujork gde svira sa orkestrima Clauda Thornhilla, Luckija Millindera i Jerrija Walda. Ženi se 1952. godine jazz pijanistkinjom Lorraine Walsh i pridružuje se Orkestru Billija Maja vrativši se u Los Anđeles gde postaje aktivan na sceni Zapadne Obale.
Tamo svira i snima sa imenima kao što su: Shorty Rodgers, Maynard Ferguson, Chet Baker, Bill Holman, Marty Paich, Clifford Brown, Max Roach, Red Mitchell, Barney Kessel, Andre Previn i Dinah Washington, između ostalih.
Nastupa sa svojim kvartetom u kojem sviraju i njegova supruga Lorraine i Shelly Manne sve do njene smrti 1958. godine. Zatim sarađuje sa Bennijem Goodmanom, Louijem Bellsonom i Shelly Manne sve do 1962. godine kada odlazi u Evropu.
Posle pet meseci provedenih u Parizu gde nastupa za francuski radio program „Musique Aux Champs Elysee”, pridružuje se orkestru Radio Free Berlin u Zapadnom Berlinu i ženi se Christinom Rabsch. 1965. godine odlazi da radi za North German Radiju u Hamburgu gde i danas živi. Povukao se iz orkestra 1994. godine i trenutno je aktivan sa svojim trijom i kvartetom nastupajući, snimajući i podučavajući.
U Evropi je nastupao sa: Kenny Clarke/Francy Boland Big Band, Friedrich Gulda's Euro Jazz Orchestra, the Klaus Weiss Band, George Gruntz Band, Peter Herbolzheimer Rhythm Combination. Snimio je tri albuma sa švedskim kompozitorom Nilsom Lindbergom, kao i sa Orkestrom BBC-ja i Holland Metropole Orchestra, i imao brojne nastupe sa NDR Jazz Studio Orchestrom, i malim grupama kao što su Bill Evans Trio i Baden Powell and Joe Pass.
Komponuje i aranžira muziku za film i TV.
Među njegovim albumima za Mercury su i: Clifford Brown/Max Roach/Dinah Washington studijski albumi, plus tri njegova sopstvena koji su doživeli svoje reizdanje na CD-u. Za Atlantic Records je snimio: muziku iz filma „Gypsy”, (sa Elvinom, Hankom i Thadom Jonesom i Scottom Lafarom); i „Rhyme And Reason Time”. Takođe ponovo izdati na CD-u su i albumi „Stax Of Sax”, (sa Victorom Feldmanom i Walterom Norrisom); „Fire In The West” (sa Rajem Brownom, Loum Levijem i Kennijem Dorhamom). Tu su i: Fresh Sound, 1991: Birdland Stomp (sa Kennijem Drewom i Niels-Henning Orsted-Pedersenom); V.S.O.P., 1993: Herb Geller Quartet (sa Louijem Bellsonom, Tomom Rainierom i Jimmijem Rowlesom); Fresh Sound, 1996: Stockholm Get Together (sa Janom Lundgrenom); HEP, 1996: Herb Geller Plays The Al Cohn Songbook; Soulnote, 2006: Roberto Magris Europlane feat. Herb Geller – Il bello del jazz.
Herb Geller se još uvek aktivno bavi pedagoškim radom i ima status profesora. Među školama u kojima je radio su i „Hochschule für Musik und Theater” (Konzervatorijum za izvođačke umetnosti) u Hamburgu, „Hochschule für Künste” u Bremenu i konzervatorijumi u Hanoveru i Roterdamu. Držao je i seminare za firme Yamaha Music Corporation i „Schott And Sons”, za koje je napisao i knjigu jazz uputstava pod nazivom „Crossover“.
ROBERTO MAGRIS
 
www.myspace.com/robertomagrisjazz
 
 
 
Rođen u Trstu (Italija) 1959. godine Roberto Magris počinje svoju jazz karijeru krajem 1970-ih. Krajem 1980-ih vodio je jazz trio pod nazivom Gruppo Jazz Marca, čiji albumi su ponovo ugledali svetlost dana 2006, kao proizvod za prave kolekcionare, u izdanju engleske izdavačke kuće Arision. Za vreme ere „gvozdene zavese”, Magris je imao tu privilegiju da bude jedan od nekolicine zapadnoevropskih muzičara koji je stalno sarađivao sa istočnoevropskim muzičarima na jazz sceni. Nastupao je u bivšoj Čehoslovačkoj, Jugoslaviji, DDR-u (Istočnoj Nemačkoj), Mađarskoj i Rumuniji. Godine 1987, osnovao je Roberto Magris Quartet koji i danas svira, snima i gostuje širom sveta. Ova je grupa snimila nekoliko CD-a, među kojima je i klasik jazz muzike Maliblues.
Između 1998. i 2002, Roberto Magris je vodio bend Europlane Orchestra, srednjoevropski jazz poduhvat pod sponzorstvom organizacije INCE-CEI (Srednjoevropska inicijativa) koja nastupa i snima tri CD-a: Live at Zooest, Plays Kurt Weill sa pevačicom Ines Reiger i Current Views sa gitaristom Philipom Catherinom i vibrafonistom Billom Molenhofom.
Godine 2003, Magris je nastavio da gradi mostove i uspostavlja čvrste muzičke veze formirajući Roberto Magris Europlane. Ova grupa je zamišljena tako da uključi jedistveni amalgam najboljih evropskih i američkih jazz umetnika u zajedničkom muzičkom kontekstu. Snimili su dva klasična jazz CD-a koji su naišli na veliko odobravanje kritike pod nazivom: Il Bello del Jazz (SoulNote) sa saksofonistom Herbom Gellerom (jazz majstor Zapadne Obale) i Check In (SoulNote), sa duetom saksofona: Tony Lakatos i Michael Erian. Oba CD-a su odlično primljena od međunarodne jazz kritike. Iz ovih albuma i nastupa izrodilo se snažno muzičko partnerstvo sa jednim od najboljih solista Evrope, Tonijem Lakatosem, saksofonistom svetskog glasa.
Godine 2006, Magris sarađuje sa muzičkom ikonom, Artom Davisom (legendarni basista koji je svirao sa velikim imenima kao što su John Coltrane, Dizzy Gillespie, Louis Armstrong i Max Roach). Iste godine Magris debituje u Sjedinjenim Državama u Holivudu, svirajući na tako čuvenim jazz mestima kao što su „The Jazz Bakery” i „Catalina’s Jazz Club”. Naredne godine Magris se vraća u SAD radi nastupa u čuvenom muzeju jazza na uglu ulica Historic 18th i Vine Jazz District u Kanzas Sitiju. U okviru njegovog nastupa u „The Blue Room” bio je i jazz tribjut pokojnoj jazz i blues ikoni, Jaju McShannu. Magris je ovu priliku iskoristio da snimi CD pod nazivom „Kansas City Outbound”, u trio postavci sa Artom Davisom, na basu i Jimmijem “Junebug” Jacksonom (vetarn na bubnjevima već 21 godinu za Jimmija Smitha) i Zackom Albettom (bubnjar Bobbija Watsona, saksofoniste svetskog glasa).
Godine 2008, Magris se vraća u Los Anđeles kao vođa benda, gde održava koncerte i snima novi materijla sa All-star Američkim kvintetom u kojem su i Paul Carr i Michael O’Neill na saksofonima, Elisa Pruett na basu i legenda muzičkog stila, Idris Muhammad na bubnjevima. Iste godine je učestvovao, kao gost solista, kompozitor i aranžer, na snimanju CD-a „Big Band Ritmo-Sinfonica Citta di Verona plays the music of Roberto Magris / Restless Spirits” (Velut Luna). 2009. godine Magris obnavlja svoju saradnju sa legendarnim saksofonistom Herbom Gellerom (koji je radio sa imenima kao što su Benny Carter, Clifford Brown, Chet Baker, Benny Goodman, Scott LaFaro, Bill Evans) sa kojim nastupa na nekoliko evropskih jazz festivala.
Magris je snimio više od 16 albuma sa sopstvenim grupama i održao koncerte u preko 30 zemalja Evrope, Amerike, Azije, Afrike i Australije, nastupajući na jazz festivalima širom sveta.
U ranim danima svoje karijere nastupao je sa legendarnim majstorima jazza kao što su Kai Winding, Eddie Lockjaw Davis i Sal Nistico. Među ostalim istaknutim umetnicima sa kojima je sarađivao su Franco Ambrosetti, Florian Brambock, František Uhlir, Darko Jurković, Richie Buckley, Janusz Muniak, Ricardo Cavalli, Achim Goettert, Fabio Jegher, „Traditional Jazz Studio” iz Praga, i afrički perkusionisti iz Gabona. Dodatno muzičko iskustvo stekao je 1990-tih vodeći acid jazz grupu „DMA Urban Jazz Funk” sa kojim je snimio 2 CD-a. 2003. godine osnovao je „progresivnu urban jazz” grupu „Alfabeats Nu Jazz” sa kojom i dalje svira, a sa kojom je snimio CD „Stones”, koji je imao velikog odjeka u međunarodnim krugovima i jazz kritici.
Što se tiče Magrisovog stila, jazz kritičarka Ira Gitler je napisala: „kao pijanista on odražava likove nekih od njegovih najcenjenijih uzora - Wynton Kelly, Tommy Flanagan, Bill Evans, Kenny Drew, Jaki Byard, Randy Weston, McCoy Tyner, Andrew Hill, Paul Bley, Don Pullen i Steve Kuhn (zaista raznolika grupa) – ali na sopstveni način. Njegova brza, gipka desnica i bogate harmonije prelaza sa dve ruke ne prizivaju momentalno poređenje sa bilo kim od navedenih umetnika.”
ENZO CARPENTIERI
Aktivan na jazz sceni od 1980-tih Carpentieri je redovno nastupao sa muzičarima kao što su Massimo Urbani, Piero Odorici, Carlo Atti, Maurizio Caldura, Sal Nistico i pratio soliste među kojima su: Art Farmer, Dusko Goykovich, Valery Ponomarev, Lee Konitz, Tony Scott, Steve Grossman, Ralph La Lama, Harold Danko, Vic Juris, Ferenc Snetberger, Cameron Brown, Aladar Pege. Snimao je sa European Music Orchestra sa kojima su kao gosti nastupali umetnici Claudio Fasoli, Kenny Wheeler, Aldo Romano. Carpentieri sarađuje sa muzičarima među kojima su Dick Oatts, Jim Snidero, Bob Sands, Kurt Weiss, Erwin Vann, Tony Overwater, Paolo Birro, Ettore Martin, Roberto Magris, Robert Bonisolo i Antonio Farao. Nastupao je širom Evrope, Kanade, Australije, Azije, Indonezije, Kine, kao i u Hong Kongu i Njujorku.
„Kada sam imao deset godina, glavni izvor moje muzičke inspiracije nalazio sam u plesnom klubu svoga oca. Klub se nalazio okružen zelenim brežuljcima uz zoološki vrt gde su životinje bez boravišne dozvole govorile svojim sinkopatskim i istinski čudnim jezicima. Sedeći za šankom, slušao sam rock muziku sa džuboksa i zvuke plesa, između ostalog kvikstepa i pasodobla. Divio sam se gipkosti plesača i radosti života u plesnom ritmu. Zaljubio sam se u životinje, muziku i plesače. Desetak godina kasnije kupio sam svoj prvi bubanj marke Gretsch tamniji i od Dannija Richmonda kome sam ga rado dao na zajam i koji je bio prva osoba koja je na njemu zasvirala onako kako treba. Odraz silueta činela i bubnjeva odslikavao se u njegovim crnim rejbankama i istog trenutka sam se zauvek zaljubio u afroameričku muziku. To je bilo 1979. godine; tek sam postao punoletan i odlučio sam... kada odrastem... biću jazz bubnjar!“
NIKOLA MATOŠIĆ
Nikola Matošić je rođen 1978. godine u Ljubljani. Otkrio je da je jazz njegova velika ljubav u drugoj godini srednje hemijske škole. Započeo je karijeru kao samouk muzičar. Kasnije pohađa razne seminare, radionice i uzima privatne časove da bi se potom upisao na privatnu muzičku akademiju u Lincu, kako bi produbio svoje poznavanje muzike. Iako je odluka da sledi svoj san podrazumevala žestoku svađu sa roditeljima, ubrzo je počeo da se pojavljuje na mnogim scenama Slovenije i inostranstva. Pre dvanaest godina počeo je da organizuje Jam Sessione u različitim prostorima u Ljubljani, a već devet godina organizuje čuvene jam sessione ponedeljkom u jazz klubu Gajo, te se može smatrati zaslužnim za razvoj jazz muzike u slovenačkoj prestonici i u ostatku Slovenije. Pored toga bio je i suorganizator jazz seminara i nastupa u Sloveniji u okviru kojih su se pojavila imena kao što su Barry Harris, Doug Hammond i drugi. Do sada je sa ponosom stao na binu pored mnogih svetski poznatih muzičara; da navedemo samo neke: Arron Goldberg, Deborah Brown, Rachel Gould, Don Menza, Allan Praskin, Roberto Magris, Peter Mihelič, Renato Chicco, Douglas Sides, Howard Curtis, Tony Lakatos, Florian Brambock, Herb Geller… kao i pored mnogih imena u usponu mlađe jazz generacije i slovenačkih jazz muzičara zavidne reputacije. Jazz muzika je oduvek bila njegova najveća strast, ali ga takođe cene muzičari iz drugih muzičkih žanrova. Stoga je ostvario saradnju sa mnogim popularnim slovenačkim muzičarima poput Zorana Predina, Oto Pestnera, Adi Smolara… Poznat je po svom osmehu, besprekornom ritmu i prefinjenom zvuku, da ne pominjemo činjenicu da je njegov cilj uvek da zadovolji publiku.
DENIS RAZUMOVIĆ RAZZ
Denis Razumović Razz je rođen u Rijeci 19. septembra 1964. godine. Samouki je muzičar koji je počeo da svira gitaru sa trinaest godina i sve od tada muzika predstavlja njegovu glavnu preokupaciju.
Sa petnaest godina počinje da analizira tehnike i svira solo deonice mnogih svetski poznatih saksofonista. Posle nekog vremena Razz je zamenio svoj tenor saksofon alt saksofonom. Izgradio je svoj stil kroz jazz i blues. Kao gitarista, svirao je jazz-rock i fusion, a kao saksofonista vodio je nekoliko bendova i svirao sa njima po lokalnim klubovima. Godine 1988, Razz se upisao na jazz odsek Univerziteta za muzičku i dramsku umetnost u Gracu, u klasi profesora Karlhainza Miklina, gde je proveo dve godine. Denis Razz je dobitnik nekoliko nagrada kao što su: 1992 – najbolji jazz solista na takmičenju „First Jazz Applause” na Prolećnom jazz festivalu u Zagrebu; 2003 i 2008 „Status Award” (Hrvatska muzička nagrada koju dodeljuju profesionalni muzičari) kao najeminentniji jazz saksofonista tih godina; 2004 - Denis Razz dobija Priznanje od grada Rijeke za svoj dvadesetogodišnji rad na muzičkoj sceni i promociju kulture.
2007. godine, Razz je objavio svoj prvi solo album „In Umbra” (Dallas Records) na kojem se pored jazz standarda mogu naći i nekoliko njegovih autorskih kompozicija. Ovaj album je snimljen za dva dana u studiju Roberta Funčića u Rijeci sa sledećim muzičarima: Mladen Baraković Lima, kontrabas; Darko Jurković Charlie, gitara i Marko Lazarić, bubnjevi.
Razz je svestran muzičar koji svira sve stilove sa mnogim hrvatskim i svetskim muzičarima. Trenutno radi u dve formacije sa svojim stalnim saradnikom Spartacom Crnjarićem: Kvartet sa različitim ritam sekcijama, na primer Lazarić - Veselinović ili Grbac – Grabušić, itd. Sa tim kvartetom Razz uglavnom svira spostvene kompozicije i tek poneki odabrani jazz standard; drugi je „Montegrapa Trio” sa Spartacom i kontrabasistom Darkom Mihelićem Boćom sa kojima svira balade i mainstream jazz standarde.
K u l t u r n i...c e n t a r...N o v o g...S a d a
N O V O S A D S K I...J A Z Z...F E S T I V A L...2 0 0 9.