McCOY TYNER, klavir
 
mccoytyner.com
 
 
Oblikujući moderni jazz...
Tynerov klavirski stil koji se bazira na bluesu, prepun prefinjenih akorda i potpomognut eksplozivno perkusivnom levicom, prevazišao je konvencionalne stilove da bi prerastao u jedan od najprepoznatljivijih zvukova u svetu improvizovane muzike. Njegovi harmonijski doprinosi i dramske ritmičke figure oblikovale su vokabular većine jazz pijanista.
Rođen 1938. godine u Filadelfiji, postao je deo plodne jazz i R&B scene ranih 1950-tih. Roditelji su mu ulili ljubav prema muzici od najmlađih dana. Majka ga je podtsticala da istražuje svoja muzička interesovanja kroz formalno obrazovanje.
Kada je imao 17 godina, započinje njegova veza sa Johnom Coltranom, saksofonistom Milesa Davisa, koja će mu promeniti karijeru. Tyner se pridružio Coltranu za snimanje njegovog epohalnog albuma My Favorite Things (1960), i ostao jedan od muzičara koji su činili jezgro onoga što će kasnije postati jedna od najuticajnijih grupa u istoriji jazza, The John Coltrane Quartet. Bend, u kojem su svirali i bubnjar Elvin Jones i basista Jimmy Garrison, je posedovao izuzetnu hemiju, koja je delimično bila potstaknuta i Tynerovim skoro porodičnim odnosom sa Coltranom.
Od 1960. do 1965, Tyner je stekao svetsku slavu, pošto je razvio jedan novi vokabular koji je prevazilazio klavirske stilove toga vremena, obezbeđujući jednistvenu harmonijsku podlogu i ritmički naboj neophodan za zvuk ove grupe. Nastupao je na Coltranovim klasicima kao što su Live at the Village Vanguard, Impressions i Coltranov čuveni A Love Supreme.
Godine 1965, posle pet godina provedenih u Koltrejnovom kvartetu, Tyner je napustio grupu da bi se posvetio svojoj karijeri kompozitora i vođe benda. Među njegovim najvećim projektima je i album nazvan The Real McCoy iz 1967. godine, na kojem mu se pridružio saksofonista Joe Henderson, basista Ron Carter i kolega iz Coltranovog benda Elvin Jones. Njegov album Sahara, koji je 1972. godine bio nominovan za Grammy, utro je novi put zvucima i ritmovima Afrike. Od 1980, aranžira svoje harmonije bogate teksture za Big band koji nastupa i snima kada je u prilici. Krajem 80-ih bio je zaokupljen svojim klavirskim trijom u kojem su svirali i Avery Sharpe na basu i Aarron Scott na bubnjevima. Ovaj je trio veoma tražen i dan danas. Vratio se u izdavačku kuću Impuls 1995. godine, sa fantastičnim albumom na kojem se pojavljuje Michael Brecker. Godine 1996, snimio je specijalni album sa muzikom Burta Bacharacha. Menja izdavačku kuću ponovo 1998. godine i snima zanimljiv latino album sa Stanlijem Clarkom za TelArc.
U leto 2005, Tyner je udružio snage sa Blue Note jazz klubom u New York, postao prvi klijent Blue Note menadžmenta. Tog leta, Tyner počinje da radi na nekim jedinstvenim projektima, među kojima su i nastupi sa step plesačem Savionom Gloverom i razvoj Impulse! septeta, u kojem nastupa njegov trio sa nekima od današnjih vrhunskih duvača.
Tynerovo partnerstvo sa izdavačkom kućom Blue Note je dovelo do formiranja njegove sopstvene kuće, zgodno nazvane McCoy Tyner Music. Ona radi pod Half Note rekordsom, markom izdavačke kuće Blue Note. Počela je sa radom 11. septembra 2007, izdavanjem Tynerovog najnovijeg CD-a Quartet, na kojem se pojavljuju Joe Lovano, Christian McBride i Jeff “Tain” Watts. Snimljen uživo na novogodišnjoj proslavi 2006 godine, album predstavlja uigrani bend u najboljem izdanju uz podršku nekih od legendi današnjice. Pored toga, ovaj album pokazuje da je Tyner, koji je sada jedini živi član benda John Coltrane Quartet, još uvek na vrhuncu svoje snage kao kompozitor, izvodjač i vođa benda.
U prikazu Tynerovog najnovijeg albuma Quartet, Thomas Conrad iz magazina JazzTimes piše da je on odličan ne samo zato što svi sviraju tako dobro, nego zato što oni sviraju tako dobro zajedno. Tyner i Lovano u paru stvaraju sinergiju. McBride/Watts ritam sekcija predstavlja sam vrh zbog svoje inventivne pokretačke snage. Quartet je brilijantan zbog svog odličnog tonskog kvaliteta. Snimio ga je inženjer Phil Edwards u klubu Yoshi’s u Ouklandu, Kalifornija, tokom novogodišnjeg vikenda 2006. godine. Bezmalo uvek, čak i kod jazz albuma najboljeg zvuka nameće se izbor. Možete imati ili organsku trenutnu realnost snimka uživo, ili rezoluciju celog dijapazona frekvencija kao kod studijskog snimka. Ovaj album ima i jedno i drugo.
McCoy Tynerov drugi album u izdanju njegove muzičke izdavačke kuće, pod nazivom Guitars, izašao je 23. septembra 2008. godine. Na njemu svira zvezdana ritam sekcija koju čine Tyner, Ron Carter i Jack DeJohnette sa četvoricom modernih gitarista (i jedan bendžo) našeg doba: Bill Frisell, Marc Ribot, John Scofield, Derek Trucks i Bela Fleck. U paketu se nalazi CD i DVD koji pruža tri sata programa. Za 2009. godinu u planu je treći album za McCoy Tyner Music, solo klavirski nastup snimljen uživo u San Francisku tokom leta 2007. godine.
Tyner je oduvek širio svoju viziju muzičkih prizora i uključivao nove elemente, bilo sa udaljenih kontinenata ili iz različitih muzičkih uzora. U poslednje vreme aranžira za big bendove, koristi aranžmane sa žičanim instrumentima i čak radi reinterpretacije popularne muzike. Danas Tyner ima skoro 80 albuma izdatih pod svojim imenom, četiri osvojene nagrade Grammy i titulu Jazz Master koju je dobio od Nacionalne zadužbine za umetnosti 2002. godine. I dalje ostavlja svoj pečat na generacije muzičara koji se bave improvizacijom, pa ipak ostaje razoružavajuće skroman i duhovno neposredan čovek.

NAGRADE I PRIZNANJA
2008   Predsednička nagrada za zasluge od Fondacije Grammy
2005   Predsednik škole „Berklee College of Music” Roger Brown dodelio je titule počasnog doktora muzike pijanistima McCoy Tyneru i Hanku Jonesu.
2004   „Steinway and Sons” dodelili su specijalni zlatni medaljon McCoy Tyneru za pedesetogodišnjicu karijere profesionalnog muzičara i dugu saradnju sa firmom Steinway kao njihov umetnik od 1977. godine.
2004   Album „Illuminations” McCoy Tynera dobija nagradu GRAMMY za Najbolji jazz instrumentalni album, pojedinca ili grupe.
2003   Filadelfijski ogranak BMI izdavačke akademije dodelio je McCoy Tyneru titulu „Heroj 2003”. Ogranak dodeljuje nagrade za heroje jednom godišnje kao priznanje pojedincima i institucijama u regionu Filadelfije koji su unapredili sredinu stvaralačke zajednice.
2002   McCoy Tyner dobija nagradu Jazz Master od Nacionalne zadužbine za Umetnosti. (2002 NEA Jazz Masters)
1995   Album „Infinity” McCoy Tynera dobija nagradu GRAMMY za Najbolju instrumentalnu izvedbu, pojedinca ili grupe.
1994   Album „Journey” McCoy Tynera dobija nagradu GRAMMY za Najbilji nastup velikog jazz ansambla.
1992   Album „The Turning Point” McCoy Tynera dobija nagradu GRAMMY za Najbolji nastup velikog jazz ansambla.
1988   Album „Blues for Coltrane - A Tribute to John Coltrane” dobija nagradu GRAMMY za Najbolji instrumentalni jazz nastup, za grupu. (Na albumu se pojavljuju David Murray, McCoy Tyner, Pharoah Sanders, Cecil McBee & Roy Haynes)
1977   McCoy Tyner je imenovan „Pijanistom godine” po mišljenju kritičara magazina Down Beat četvrtu godinu za redom. (1974 - 1977)
1977   Grupa McCoy Tynera je odabrana za „Akustičnu jazz grupu godine” po mišljenju kritičara magazina Down Beat četvrtu godinu za redom. (1974 - 1977)
1973   Album „Sahara” McCoy Tynera dobija dve nominacije za nagradu GRAMMY i proglašena je za „Album godine” po mišljenju kritičara magazina Down Beat.
GARY BARTZ, saksofon
 
www.garybartz.com
 
 
 
Jazz saksofonista Gary Bartz, ovenčan nagradom Grammy, došao je u Njujork 1958. godine na studije na Muzičkom konzervatorijumu Julliard. Sa samo 17 godina, Gary nije mogao da dočeka da dođe u veliki grad da svira i uči. „To je bilo veoma dobro vreme za muziku u Njujorku, na samom kraju onoga što je predstavljala era be-bopa - kaže Bartz - Charlie Parker je preminuo tri godine pre toga ali je Milesova grupa bila na svom vrhuncu, Monk je svirao u klubu Five Spot, a Ornette Coleman je tek pristizao u grad. Stvari su bile nove.” U to vreme Gary je visio u klubu Birdland pijući kolu u delu za sve generacije u kojem se nije služio alkohol, uživajući u maratonskom spisku nastupa raznih izvođača. „Kada nisam imao novca da platim ulaz, pomogao bih nekome da unese bubanj i uvukao se unutra. - smeje se Bartz - Taj sam trik brzo naučio”.Otprilike sredinom 60-ih, alt saksofonista – još uvek u svojim ranim dvadesetim – počinje da nastupa širom grada sa Max Roach/Abbey Lincoln grupom i brzo je stekao reputaciju kao najperspektivniji alt od Cannonball Adderlija. „U to vreme, svratio bih kod nekoga i ostao nedeljama, samo radeći na muzici. - kaže Gary - Ljudi bi jednostavno svi dali svoj prilog za hranu, a jedan od nas bi kuvao. Ali uvek je bilo muzike, zato što su ljudi svraćali u svako doba dana. Nismo ni razmišljali o tome; samo smo radili. Bili smo veoma nesebični u vezi sa onim što smo pisali zato što, na kraju krajeva, muzika ne pripada nijednom pojedincu. Pripada ljudima, svima”.Sa debitantskim skokom u njujoršku muzičku scenu iza sebe, Bartz se ubrzo pridružio grupi Jazz Messengers Arta Blakija. Priča kaže da su Garijevi roditelji posedovali klub u Baltimoru, North End Lounge. Kada je njegov otac najmio Blakija za nastup, Gary je prigrabio priliku da zauzme upražnjeno mesto saksofoniste u bendu. Posle nastupa te noći, mladom Bartzu je zvanično ponuđeno mesto u grupi; 1965. godine prvi put snima za Blakijev album Soulfinger. Od 1962. do 1964, Gary je svirao u grupi „Workshop“ Charlesa Mingusa i počeo da redovno vežba sa kolegama duvačima, uključujući Erica Dolphija. 1968. godine, Bartz započinje saradnju sa McCoy Tynerom, koja obuhvata i učešće na Tynerovim albumima Expansions i Extesions. Saradnja sa McCojem se pokazala kao izuzetno značajna za Bartza zato što je ovaj vođa benda imao čvrste veze sa Johnom Coltranom – koga Gary izričito navodi kao svoj veliki uzor. Gary do dana današnjeg svira i snima sa McCoyem. Tokom prve dve godine saradnje sa Tynerom, Gary je svirao i sa Maxom Roachom, uzimajući slobodno da učestvuje na snimanju Maxovog albuma za Atlantic Records, Members Don't Get Wery. „Uz Maxa, postojala je veza sa Charlijem Parkerom. - izjavljuje Bartz. - A Charlie Parker je razlog što ja sviram alt saksofon”. Bartz je dobio poziv od Milesa Davisa 1970; rad sa legendarnim trubačem označio je Garijevo prvo iskustvo sa elektronskom muzikom. To je takođe je produbilo njegovu žeđ za još čvršćom vezom sa Coltranom. Pored saradnje sa Milesom početkom 70-ih – u okviru koje je i nastup na istorijskom festivalu Isle of Wight, u avgustu 1970. – Bartz je vodio i svoj ansambl pod nazivom NTU Troop. Ovo ime potiče iz jezika Bantu na kojem NTU označava jedinstvo svih stvari, vremena i prostora, živih i mrtvih, onoga što se vidi i onoga što se ne vidi. Pored rada sa grupom NTU Troop, Bartz je snimao kao vođa benda još od 1968, i nastavio je taj rad tokom 70-ih. Tokom ovog perioda objavio je čuvene albume kao što su Another Earth, Home, Music Is My Sanctaury i Love Affair. Krajem 70-ih snima u Los Anđelesu sa Normanom Connorsom i Phyllis Hyman. Godine 1988, posle devetogodišnje pauze u solo izdanjima, Bartz počinje da snima ono što je muzički kritičar Gene Kalbacher opisao kao „pratnja ključna za otvaranje uha”, na albumima kao što su Monsoon, West 42nd Street, There Goes The Neighborhood i Shadows. Bartz nastavlja taj impresivni niz dela sa svojim debijem za Atlantic iz 1995, pod nazivom The Red Ana Orange Poems, koji opisuju kao muzički krimić i brilijantno osmišljeni album Garijevog koncepta. U trenutku kada je Bartz osmislio svoj poznati album I've Known Rivers, zasnovan na poeziji Langstona Hughesa, njegov koncept ide dvadeset godina ispred koncepata nekih od jazz/hip hop i acid jazz grupa današnjice. Tako se priča nastavila sa albumom The Blues Chronicles: Tales Of Life. Svedočanstvo nepokolebljive vere u moć muzike da uteši, izazove, inspiriše ili potakne osobu na razmišljanje. Svodi se na kutiju za cipele punu muzičkih fotografija iz života proživljenog i odsviranog sa strašću i uzburkanog – i radostima i tugom – jednom rečju bluesom. Garijevo najnovije izdanje, Live At The Jazz Standrad. Vol. 1 - Soulstice, predstavlja prvi u nizu albuma koji dokumentuju njegov legendarni, neprekidni stil, živih nastupa. Ovo prvo izdanje iz njegove sopstvene kuće OYO svedoči o Garijevom stalnom razvoju kao kompozitora, vođe benda i majstora alt i sopran saksofona. Za ovim materijalom snimljenim 1998. godine u postavci kvarteta uslediće Live At The Jazz Standrad. Vol. 2, koji je planiran za proleće 2000. godine, na kojem se pojavljuje Garijev uzbudljivi sextet. Soprano Stories prikazuje Garija isključivo na sopran saksofonu u studijskoj verziji kvartet postave. Sa preko 30 albuma u svojstvu vođe (pored 100 snimaka u ulozi gosta umetnika kod drugih muzičara), Gary Bartz je zauzeo svoje zasluženo mesto u panteonu jazz velikana.
GERALD CANNON, bas
Jazz muzičar, kompozitor i slikar koji neumorno radi na očuvanju jazza kao američke umetničke forme... predstavljamo Geralda Cannona. Geraldu, rođenom u Rasinu, Viskonsin, prva inspiracija dolazi od njegov otac Banjamina, gitariste koji mu je kupio prvi električni bas kada je imao 10 godina. Sa 16 je počeo da svira bas u gospel grupi svog oca The Gospel Expressions. Gerald je pohađao Univerzitet Viskonsina u La Krosu, gde je upoznao velikana jazza Milta Hintona. Ovaj susret nije doneo samo promenu univerzitetskog usmerenja mladog Geralda sa fizičke kulture na muziku, nego i veliku životnu promenu. Gerald, devetnaestogodišnjak u to vreme, prebacio se na Muzički Konzervatorijum Viskonsina u Milvokiju, gde je proveo naredne četiri godine studirajući jazz bas, klasični bas i klavir. Studira i istoriju umetnosti na Univerzitetu Marquette, što je podstaklo njegovu prirodnu naklonost i talenat za slikarstvo. Pored škole, Gerald je počeo da radi kao muzički direktor sa Penny Goodwin, koja mu je vremenom postala najveći mentor. Ovo iskustvo, u kombinaciji sa formiranjem njegovog sopstvenog kvinteta Gerald Cannon’s Jazz Elements, postavilo mu je temelje solidne reputacije kao vođe benda i kompozitora. Sa 28, Gerald je pristigao u Njujork. Odmah je počeo da radi, svirajući bas u podzemnoj željeznici i jam sešnesa house bendom u klubu Blue Note sa sada renomiranim  muzičarima kao što su Russell Malone, Winard & Philip Harper i Justin Robinson. Odatle, slede prestižne svirke sa velikim imenima kao što su Jazz Messengers Arta Blakija, Dexter Gordon, Cedar Walton trio sa Billijem Higginsom, Jimmy Smith, Little Jimmy Scott, James Williams, Hamiett Bluiett, Ed Thigpen, Frank Foster, John Bunch, Eddie Harris, Stanley Turrentine i Bunky Green. Posle kratkog povratka kući, Gerald se vraća u Njujork da radi sa Buddijem Montgomerijem i Andijem Bejem. Sreća mu se ubrzo osmehnula kada je upoznao Roja Hargova koji je došao u klub u kojem je Gerald radio. Roy je pokazao interesovanje za Geralda i dogovorio susret u Njujorku. Nekoliko nedelja posle tog susreta, Gerald je primio poziv od Rojevog menadžera koji je pozvao Geralda da se priključi Rojevom bendu. Gerald je prihvatio ponudu. Zajedno su postizali uspehe sedam godina. Tokom ovog perioda Gerald je nastupio na svim vodećim jazz festivalima širom sveta, kao što su North Sea Jazz Festival, Cape Town Jazz Festival, Montreux Jazz Festival, Umbria Jazz Festival u Peruđi, Italija i Montreal Jazz Festival. Učestvovao je i na nagrađenoj Crisol turneji sa Rojem gde je Gerald svirao sa velikim kubanskim muzičarima kao što su majstori perkusija Jose Luis “Chanquito” Quintana, Miguel “Anga” Diaz, Horacio “El Negro” Hernandez, Chucho Valdes i učio od odličnih basista kao što je Orlando “Cachahito” Lopez i pijanista Ruben Gonzalez. Gerald poseduje znanja koja su mu preneli legendarni basisti kao što su Ray Brown i Sam Jones, i nastavlja njihovu tradiciju držeći masterklasove širom SAD-a i Evrope. Podučavao je na Muzičkom Konzervatorijumu Viskonsina u Milvokiju, New School u Njujorku i na Univerzitetu Long Island. Držao je i brojne masterklasove na Univerzitetu Viskonsina u Vajtvoteru i Okleru, na Univerzitetu Emery u Atlanti, Džordžija, i Konvzervatorijumu u Amsterdamu. Gerald je stalni profesor na prestižnom Konvervatorijumu Mastrihta, Holandija. Posle razlaza sa Rojem Hargrovom, Gerald je bio basista legendarnog bubnjara Elvina Jonesa i grupe Jazzmachine sve do njegove smrti 2004. godine. Od tada Gerald sarađuje sa brojnim muzičarima koji spadaju u jazz elitu kao što su Branford Marsalis, Pat Martino, Louis Hayes i The Cannonball Legacy,  Ernestine Anderson, Carmen Lundy,  Abbey Lincoln, Wynton Marsalis, Cyrus Chestnut, Eric Lewis, Larry Willis, Eddie Henderson, Russell Malone i trenutno veliki Mcoy Tyner trio, Steve Turre, Eric Reed  kao i mnoge druge all star kombinacije, a radi i sa sopstvenim kvartetom. U međuvremenu Gerald je počeo da se bavi producentskim radom. Godine 2001, bio je producent albuma jazz pevačice Jeanne Gies, Mad about the Boy.
Besprekoran kao umetnik u bendovima pod tuđim vođstvom, muzički direktor, kompozitor, pedagog, slikar i producent, Gerald se oprobao kao vođa benda sa debi albumom koji se po njemu zove Gerald Cannon (Woodneck Records) 2004. godine. Kao i majstori pre njega, Gerald Cannon je ustanovio neustrašiv, čvrst groove koji ga izdvaja kao jednu od vodećih figura jazza.
ERIC KAMAU GRAVATT, bubnjevi
Izgovor: ERIC er' ik (zvuči kao „air rick”) [Skandinavski; Staronordijski „Eirikr” <germanski*„aizo”, čast (srodno germanski „ehre”, čast)+ osnova srodno lat. „Rex”(vidi Rich), dakle bukvalno „Časni vladar”]
KAMAU - KA(bum) MAU(rimuje se sa POW) [Kikujo jezik (varijanta Bantu, prim. prev.), „Tihi ratnik”]
GRAVATT - GRA (mmarian) VATT (rimuje se sa yacht) [Velški? „grifon”?]

Priznanja
Puno cenim i poštujem svoje glavne učitelje a to su: „Sharpnack Street Ray”, gospodin George Elias Lockhardt II, pokojni Dr. J. R. Mitchell, gospodin Silas Kinsey, pokojna gospođa Edith Willard, pokojni gospodin Adnan Barakat, Lloyd Courtney i pokojni gospodin Warren McLendon.

Izvođačko iskustvo:
Od mladosti provedene u Filadelfiji, Pensilvanija, često sam imao zadovoljstvo da sviram bubnjeve na bini u postavci ansambla ili orkestra pred bukvalno hiljadama ljudi, izvodeći sa imenima kao što su Freiderich Gulda, Freddie Hubbard, The District of Columbia Youth Symphony, Albert Ayler, Don Ayler, Horiuchi Makoto, Roberta Flack, Sonny Fortune, The Minnesota Music Theater Company, The Oakland Youth Symphony, Jackie McLean, Charles Mingus, Donald Byrd, Howard Roberts, Passage, Carlos Valdez, Ladjii Cammara, Booker Irvin, Woody Shaw, Kenny Dorham, Blue Mitchell, Hank Mobley, Harold Wheeler, The Drifters, Tsuchiya Eiji, Hino Terumasa, Kikuchi Masabumi, The Milwaukee Symphony, Jimmy Heath, Donny Hathaway, Sam Rivers, Khalid Yasin, Andrew N. White III, The Billy Franze Trio, Tony Hymas, Paquito D'Rivera, George Mraz, Savion Glover, Ravi Coltrane, Stanley Clarke, Pharoah Saunders, The McCoy Tyner Big Band, Gary Bartz, Bobby Hutcherson, Lloyd McNeill, Dee Dee Bridgewater, James Carter, Terrance Blanchard, Terell Stafford, Dave Liebman, Wallace Roney, Steve Turre, Donald Harrison, Charnett Moffett, Eric Alexander i mnogi drugi.
Pedagoško iskustvo:
1965 - Vodio sam sekciju za perkusije Simfonijskog orkestra svih učenika osnovnih škola Filadalfije. 1967-1969 - Vodio sam muzički program za centar pod nazivom The New Thing Art & Architecture Center, Vašington, D.C. 1967-1969 - Radio sam kao ko-instruktor za instituciju African Heritage Dancers & Drummers, Vašington, D.C. Od 1980. godine do danas; privatne konsultacije i podučavanje pet klijenata. Od 1980. do 19. april 2001; pomagao državi Minesota da osuđenike „nauči” kako da produktivno provode vreme.
Predavanja:
Do danas, držao sam predavanja na Georgetown Day School, Vašington, D.C; Univerzitetu Howard, Vašington D.C; Svortmorskom Koledžu, Svortmor Pensilvanija; Univerzitetu Minesote, Mineapolis, Minesota; Državnom univerzitetu Kenta, Kent, Ohajo; Beningtonskom Koledžu, Benington, Vermont; Gradskom koledžu Baruch, Njujork; Koledžu Livingston, Nju Branzvik, Nju Džerzi; Koledžu Antioch, Jelou Springs, Ohajo; Dečijem pozorištu, Mineapolis, Minesota i A.N. školi za savremenu muziku, Tokijo i Los Anđeles.
@ Sada
Pošto sam se penzionisao 2001. godine sa činom poručnika posle dvadesetogodišnje karijere u Državnoj kazneno-popravnoj upravi Minesote, vratio sam se svom ranijem bavljenju muzikom, svirajući sa grupom „Source Code”, skupinom dobrih muzičara, i nastavljam saradnju sa malom izdavačkom ustanovom, „1619 Music Company”.
K u l t u r n i...c e n t a r...N o v o g...S a d a
N O V O S A D S K I...J A Z Z...F E S T I V A L...2 0 0 9.