|
Scott Hamilton je rođen 1954, u Providensu, Roud Ajland. Tokom najranijeg detinjstva mnogo je slušao jazz pošto je njegov otac imao obimnu zbirku ploča, te se tako upoznao sa velikanima jazza. Oprobao se na nekoliko instrumenata, uključujući bubnjeve kada je imao oko pet godina, klavir sa šest i usnu harmoniku. Pohađao je časove klarineta kada je imao osam, a to je ujedno i jedino formalno muzičko obrazovanje koje je stekao. Već tada privlačila ga je muzika Johnnija Hodgesa, ali tek kada je imao oko šesnaest godina počeo je ozbiljnije da svira saksofon. Od bluesa, koji je uglavnom svirao na usnoj harmonici, njegov mali bend je postepeno postao jazz grupa.
Kao dvadestdvogodišnjak preselio se u Njujork 1976. godine, i preko Roja Eldridgea, sa kojim je godinu dana ranije svirao u Bostonu, dobio je šestonedeljni angažman u lokalu Michael’s Pub. Roy mu je takođe omogućio saradnju sa Anitom O’Day i Hankom Jonesom. Iako je to bio smiraj stare njujorške scene, mnogi velikani su još uvek svirali i dobio je priliku da sarađuje i uči od ljudi kao što su Eldridge, Illinois Jacquet, Vic Dickenson i Jo Jones. Eldridge je bio Scottov „zaštitnik”, ali se nije suzdržavao od kritike, koja je povremeno bila izuzetno oštra, za šta je Scott uvek bio zahvalan. U decembru iste godine John Bunch je Scottu upriličio prvo snimanje, za Famous Door, a zahvaljujući njemu Scott se pridružio Benniju Goodmanu. Povremena saradnja sa Goodmanom se nastavila sve do početka 1980-tih.
Godine 1977, formira svoj sopstveni kvartet, koji je kasnije prerastao u kvintet, sa Bunchom koji se pridružio grupi. Iste godine čuo ga je Carl Jefferson i počeo snimanja za svoju izdavačku kuću Concord. Posle preko četrdeset albuma i dalje snima za njih; veliki broj albuma je snimio kao vođa, nekoliko sa britanskim kvartetom sa kojim redovno radi u kojem su pored njega i John Pearce, Dave Green i Steve Brown, uključujući i poslednji album Nocturnes & Serenades. Ovaj kvartet je pojačan dvojicom gostiju, Dave Cliff i Mark Nightingale, snimio Our Delight! za kuću Woodville Alana Barnesa. Novo izdanje, Across the Tracks za Concorde se planira u maju ove godine. Pored toga, snimao je sa muzičarima kao što su Dave McKenna, Jake Hanna, Woody Herman, Tony Bennett, Gerry Mulligan, Flip Phillips, Maxine Sullivan, Buddy Tate, Warren Vache, veliki broj snimaka sa Rosemary Clooney i brojne albume sa još jednim njegovim mentorom, Rubijem Braffom, sa kojim je svirao kao član stalne postave u klubu Pizza Express Jazz Club u Londonu sredinom osamdesetih. Tokom godina Scott je nastupao i snimao i sa bendovima na gostovanjima kao što su Concord Jazz All Stars, Concord Super Band i George Wein’s Newport Jazz Festival All Stars.
Nekoliko godina bio je stacioniran u Londonu, gde je prvi put svirao 1978, ali sada putuje po svetu iz Italije. Svake godine, pored dva, tri nastupa sa kvartetom u klubu Pizza Express Jazz Club, svirki po britanskim jazz klubovima i učešća na festivalima među kojima je i Brekon, gde je jedan od mecena, redovno gostuje u Nemačkoj, Holandiji, Skandinaviji, Japanu, Španiji i Italiji. Vraća se u Ameriku tri do četiri puta godišnje da svira na festivalima, uključujući Njujorški JVC festival u junu, Irvin, Kalifornija u septembru 2007. godine, i tri nastupa zaredom u Lincoln centru u Njujorku u februaru 2008.
Njegovo sviranje je najbolje opisao kolega tenor saksofonista i pisac, Dave Gelly: „Pratiti solo Scotta Hamiltona je kao da slušate velikog govornika u punom zamahu. Prvo dolazi glas, neponovljivi, provereni zvuk njegovog tenor saksofona, zatim neformalni stil i konačno zadivljujuća fluencija i elokvencija jazz jezika”. Scott je dobitnik nagrade „Ronnie” za Međunarodnog jazz saksofonistu godine 2007, kojom je uspostavljena jazz nagrada posvećena Ronniju Scottu. Nije ni čudo što je Scott Hamilton tražen širom sveta.(Brian Peerless) |
Sandro Gibellini je počeo da svira gitaru kao samouk muzičar, a zatim studirao u Muzičkom centru Nino Donzelli u Kremoni.
Od 1979. posvećuje se uglavnom jazzu, upoznaje se sa drugim mladim muzičarima iz severne Italije i postaje član Gianni Cazzola Quinteta.
Tokom osamdesetih imao je priliku da svira sa mnogim italijanskim muzičarima (Enrico Rava, Gianni Basso, Massimo Urbani, Luigi Bonafede, Larry Nocella) i američkim umetnicima kao što su Lee Konitz, Mel Lewis, Al Grey, Jimmy Woodie, Sal Nistico, Dave Schnitter, Gerry Mulligan, Lew Tabackin i Jimmy Owens.
Između 1988. i 1999. svira sa quintetom „Reunion” uz Danila Reu i Roberta Gattoa i snima sa Larrijem Schneiderom.
Godine 1990. postaje član grupe „Keptorchestra”, a 1993. izdaje CD „Felix” sa sopstvenim bednom i „Funny Men” sa Maurom Negrijem i Paolom Birrom. Sandro Gibellini je, kao pop muzičar, svirao i na mnogim albumima Mine. U martu 2000. godine nastupao je, kao član Italian All-Star orkestra u Njujorku, na Međunarodnom jazz festivalu Severne Karoline, a (u decembru 2000) na Međunarodnom jazz festivalu u Havani (Kuba). |
Rođen je u Đenovi 1963. godine a profesionalnu karijeru počinje 1985. svirajući po celoj Italiji sa najreprezentativnijim muzičarima u državi. Nagradu ”AICS JAZZ” osvaja ’92. godine i počinje da se bavi obrazovnom aktivnošću u školama Louisiana Jazz Club i Ellington club. Učestvovao je na brojnim internacionalnim festivalima kao što su: Umbria jazz, Leverkusen, Burghausen, Ivrea, Le Mans, Ascona, Fano, Estival, Villa Celimontana, Roccella Jonica, Umbria Jazz Balkanic, Varšava, Krakov, North Carolina, Barcelona, Vigo, Ouro Preto itd. Dug je spisak muzičara sa kojima je sarađivao. Među Italijanima pomenimo: Gianni Basso, Riccardo Zegna, Enrico Rava, Maurizio Giammarco, Pietro Tonolo, Franco Cerri, Gil Cuppini, Gianni Cazzola, Tullio De Piscopo, Massimo Urbani, Andrea Pozza, Dado Moroni, Paolo Fresu, Emanuele Cisi, Claudio Capurro, Piero Odorici, Massimo e Antonio Farao, Roberto Rossi, Alessio Menconi, Carlo Bagnoli, Rossano Sportello, Alfredo Ferrario, Franco Mondini, Giampaolo Casati, Sandro Gibellini, itd. Među stranim muzičarima: Benny Golson, Clark Terry, Tommy Flanagan, Clifford Jordan, Kenny Barron, Harry “Sweets” Edison, Joe Chambers, Jimmy Cobb, Ben Riley, Bobby Durham, Nat Adderley, Junior Mance, Cedar Walton, Gorge Cables, Shirley Scott, Kenny Davern, Bob Wilber, Jerry Bergonzi, Carl Fontana, Conte Candoli, Joe Newman, Kenny Burrel, Lester Bowie, Horace Parlan, Tony Scott, Art Farmer, Buddy De Franco, Jessie Davis, Red Halloway, Alvin Queen, Tony Mann, Gary Bartz, Ralph Sutton, Bryan Lynch, Paul Jeffrey, Alfred Kramer, Ralph Moore, Wendell Brunius, Lee Konitz, Hal Singer, Joe Farnsworht, Lew Tabarin, George Brown, Billy Brooks, Benny Bailey, Bob Mover, Irio De Paula, Sagoma Everett, Bill Watrous, Steve Grossman, Peter King, Alain Jean Marie, Albert “tootie” Heath. Stalno sarađuje sa Steveom Grossmanom od 1995, u triu sa Bobbyjem Durhamom i Massimom Faraom kao i sa Riccardo Zegna trio i Paolo Birro trio. Od 2004. član je kvarteta i tria Frančeska Kafiza sa Stefano Bagnoli, Riccardo Arrighini i Sandro Gibellini. U ovoj formaciji svirao je u najznačajnijim džez klubovima i na džez festivalima u celom svetu, kao što su: Birdland (2006-2007 New York), Kairo, Ginza (Japan), Beograd, Ouro Preto (Brazil) itd. Pored toga, stalno sa Kafizom, snimio je tri diska: Happy Time (CAM), A Tribute To Charlie Parker (Giotto Music) i Jazz Italiano Live 2006 (G. E. L’Espresso). Od 2006. je član trija Andrea Pozza zajedno sa bubnjarom Sangoma Everett. |
Rođen 1965. u Frauenfeldu (Švajcarska). Posle šest godina učenja klasičnog klavira posvećuje se isključivo bubnjevima kao primarnom instrumentu i počinje da nastupa sa najznačajnijim švajcarskim muzičarima, u svojoj zemlji, Nemačkoj i Austriji. Sa 18 godina snima svoj prvi disk uz brata, pijanistu Lukasa Kramera. 1986, pošto je sreo Pietra i Marčela Tonola, počinje da radi u Italiji. Do sada je sarađivao sa brojnim značajnim italijanskim i stranim muzičarima: Chet Baker, Lee Konitz, Sal Nistico, Joe Lovano, Cedar Walton, Benny Bailey, Art Lande, Steve Lacy, Joe Henderson, Enrico Rava, Massimo Urbani, Barre Phillips, Mal Waldron, Paul McCandless, Art Farmer, Miroslav Vitous. Njegova diskografija obuhvata radove sa Pietrom i Marčelom Tonolom, Lacy, Konitz, Enrico Pieranunzi, Phil Woods i Joe Lovano. Učestvovao je na najznačajnijim nacionalnim i internacionalnim festivalima i nastupao u raznim zemljama: Sjedinjene Američke Države, Kanada i sve zemlje Evrope. Osim koncertne aktivnosti često nastupa u radio i televizijskim emisjama, i bavi se didaktičkim radom. Trenutno boravi u Đenovi gde se bavi pedagoškim radom i stalno radi u đenovskom džez orkestru Bansiga Big Band, čiji je jedan od osnivača i nastupa i kao trombonista. |
|
|
