|
| DUŠKO GOJKOVIĆ |
Rođen 1931. godine u Jajcu (Bosna), Duško Gojković je studirao na Muzičkoj akademiji u Beogradu od 1948. do 1953. Kao mladić svira u nekoliko jazz i dixie bendova, uglavnom za plesnu publiku, a konačno i na proslavama u ambasadama prestonice. Kada se kao osamnaestogodišnjak uključio u Big band Radio Beograda, smatrali su ga talentovanim jazzerom koji ume i da čita muziku. Kada je napustio ovaj bend pet godina kasnije, već je bio izrastao u dobrog big bend izvođača i solistu. Duško je otišao u Nemačku gde je ubrzo postao neodvojivi deo mlade jazz scene u usponu. Godine 1956, snimio je svoju prvu ploču kao član Frankfurt All-Stars orkestra.
Pošto se kraće vreme zadržao u big bendu Maxa Gregera u Minhenu, Duško je proveo četiri i po godine sa bendom Kurta Edelhagena, tadašnjim vodećim evropskim jazz orkestrom. Francy Boland, Claus Ogermann, Jerry van Rooyen i Rob Pronk su bili među aranžerima koji su radili za Edelhagena. Pored toga što je bio najbolji solo trubač ovog benda, Duško je nastupao sa muzičarima kao što su Stan Getz i Chet Baker. Nije bilo neočekivano kada su ga 1958. godine pozvali da svira u Njuportskom međunarodnom omladinskom orkestru na Jezz festivalu u Njuportu. Među ostalim članovima ovog orkestra bili su Albert Mangelsdorff, Ronnie Ross, George Gruntz i Gábor Szábo.
Posle nastupa u Njuportu, Duškova truba stiče veliku popularnost u Evropi. Godine 1961, akademija „Berklee School of Music” ponudila je ovom dvadesetdevetogodišnjaku stipendiju za studije kompozicije i aranžiranja u Bostonu, gde mu je jedan od profesora bio Herb Pomeroy. U velikoj želji da se što pre osposobi za pisanje autorske muzike za svoju veliku ljubav – big bend, Duško se skoncentrisao isključivo na studije na Berkliju, tako da je sa žaljenjem odbio ponude da se pridruži bendovima umetnika kao što su Count Basie, Stan Kenton i Benny Goodman. Dok je bio na Berkliju, Duško (sada i na flighornu), snimao je sa kvintetom i orkestrom ove škole, među čijim članovima su bili i Gary Burton, Mike Gibbs, Sadao Watanabe, Steve Marcus, Mike Nock i Dave Young.
U trenutku kada je bio tek završio studije i spremao se za povratak u Nemačku, Duško je dobio poziv od kanadskog bendlidera Maynarda Fergusona koji mu je ponudio mesto Rolfa Ericsona (koji je upravo napustio bend da bi se pridružio Ellingtonu). Naravno, Duško je prihvatio. Ferguson, takođe virtuoz na trubi, Duška je postavio za drugu solo trubu i čak iskoristio neke od njegovih aranžmana za big bend. Kada se Fergusonov bend raspao 1964, Duško se pridružio Woodiju Hermanu i ostao sa njim godinu dana. Upravo je njegova saradnja sa Hermanom utemeljila Duškovu međunarodnu reputaciju izvanrednog big bend izvođača i soliste. "Woody Herman me je puno podsticao," Duško se priseća. "On ne samo da je prihvatio moje big bend note (sa jednim izuzetkom), nego ih je i snimio."
Iste te godine Duško (zajedno sa Salom Nisticom) napušta Hermanov bend i vraća se u Evropu, sa velikom željom da snima sopstvenu muziku. Mal Waldron i Nathan Davis su svirali na njegovom albumu sa sekstetom (1966) koji je naglašavao Duškov lični stil pod uticajem Balkana. U to vreme, Duško – do tada član prve lige međunarodnih jazz umetnika – sarađuje i sa umetnicima kao što su Miles Davis, Dizzy Gillespie, Gerry Mulligan, Clark Terry, Lee Konitz, Sonny Rollins, Phil Woods, Duke Jordan, Thad Jones-Mel Lewis, Slide Hampton i mnogi drugi. Nastavio je svoju big bend karijeru kao član Clarke-Boland big benda 1966. U ovom su big bendu bili neki od najboljih muzičara koji su živeli u Evropi među kojima su bivši stanovnici SAD-a: Benny Bailey, Idrees Sulieman, Johnny Griffin, Sahib Shihab, Jimmy Woode i - naravno - Kenny Clarke. Bend CBBB je verovatno bio najbolji jazz orkestar 1960-tih, ali je veoma retko svirao pred publikom.
Posle Berklija, Duško Gojković je počeo da piše kompozicije i standardne melodije za big bend. Mnogi evropski big bendovi su tražili da sviraju njegove aranžmane. Među njima su i Dutch Skymasters i NDR big bend. U Minhenu (gde se nastanio 1968) Duško je uskoro osnovao sopstveni big bend „za probe” u kojem su svirali i muzičari kao što su Rolf Ericson, Palle Mikkelborg, Rudi Fuesers, Ack van Rooyen, Ferdinand Povel i Frank St. Peter. Zbog poteškoća u organizaciji jednog evropskog orkestra slobodnih umetnika, ovaj se bend raspao 1976, i ponovo je okupljen samo za neke nastupe 1981/82. godine. Međutim, 1986. godine Duško je uspeo ponovo da osnuje svoj orkestar koji je ostao na sceni do dan danas. Godine 1993, započeo je svoj međunarodni povratak kao studijski muzičar sa nagrađenim CD-om "Soul Connection" (ENJ-8044 2) na kojem se mogu čuti i umetnici kao što su Tommy Flanagan, Jimmy Heath, Eddie Gomez i Mickey Roker. Za albumom Soul Connection sledi "Bebop City" (ENJ-9015 2) na kojem sviraju mladi čarobnjak alt saksofona Abraham Burton, Kenny Barron na klaviru, Ray Drummond na basu i Alvin Queen na bubnjevima. Godine 1996, ostvaruje se dugogodišnja Duškova želja da snimi album na kojem će njegov bend svirati autorsku muziku: "Balkan Connection" (ENJ-9047 2). Godine 1997, izlazi dupli CD "Balkan Blue" (ENJ-9320 22), još jedna svetla tačka njegove karijere. Prvi disk donosi prelepo opušten kvintet sa italijanskim majstorom saksofona Giannijem Bassom, a CD 2 je prošireno delo u izvođenju NDR Filharmonije sa jazz ritam sekcijom i Duškom Gojkovićem kao solistom. Njegove kompozicije u aranžmanu Pallea Mikkleborga (koji je sličan posao uradio i za Milesa Davisa). Balkan Blue snažno evocira na saradnju Milesa Davisa sa Gil Evansom – epohalni album našeg vremena. |
|
|
|
|
|
