Antonio Faraò – piano,
Carlo Bavetta – bass,
Vladimir Kostadinović - drums

Antonio Faraò

Antonio Faraò je pijanista neuobičajene veštine. Karijerom koja obuhvata tridesetpetogodišnji period, ostvario je svoj potencijal i dokazao se kao jedan od najcenjenijih džez pijanista na internacionalnoj sceni. Faraoov stil je jedinstven: besprekorno tehničko znanje, neobuzdana kreativnost, uzbudljiva vitalnost i izvanredne ritmičke veštine.

Rođen je u Rimu 1965. godine, a dolazi iz porodice sa dubokim muzičkim korenima. Njegova solo karijera od početka je bila puna uspeha, kao što je pobeda na takmičenju „Martial Solal International Price“ u Parizu 1998. godine. Zahvaljujući svom nesumnjivom umetničkom talentu, uspostavio je posebno značajne saradnje sa impresivnom listom svetski-poznatih muzičara, među kojima su: Jack DeJohnette, Chris Potter, Daniel Humair, Gary Bartz, Lee Konitz, Steve Grossman, Billy Cobham, Mike Clark, Bireli Lagrène, Dennis Chambers, Claudio Fasoli, André Ceccarelli, Ivan Lins, Jeff „Tain“ Watts, Ira Coleman, Benny Golson, Von Freeman, Chico Freeman, Miroslav Vitous, John Abercrombie, Didier Lockwood, Billy Hart, Lenny White, Eddie Gomez, Bob Berg, Joe Lovano, Dave Liebman, Wayne Shorter, Johnny Griffin, Richard Galliano, Al Jarreau, Marcus Miller, Charles Tolliver, Toots Thielemans, Christian McBride, George Garzone...

Na njegovom albumu „Eklektik“ (Warner Music) mogu se čuti fantastični gosti kao što su Snoop Dogg, Krayzie Bone, Marcus Miller, Bireli Lagrène, Lenny White…

Od 2023. godine uključen je u projekat „McCoy Tyner Legends“, gde odaje počast jednom od najvećih džez pijanista svih vremena: McCoy Tyneru nastupajući zajedno džez muzičarima svetskog glasa kao što su Chico Freeman na tenor saksofonu, Steve Turre na trombonu, Avery Sharpe na kontrabasu i Ronnie Burrage na bubnjevima.
Na njegovom novom album u trio sastavu „Tributes“ (Criss Cross Jazz), koji je izašao u junu 2024. godine, mogu se čuti John Patitucci na basu i Jeff Ballard na bubnjevima.

„Ne dešava mi se često da me album nekog muzičara tako iznenadi. Oduševio sam se kada sam prvi put čuo Antonija Faraoa na jednom od njegovih novijih CD-a. Zapanjio sam se kako sam duboko u sebi osetio ovaj album. Bilo je tako mnogo topline, ubedljivosti i snage u njegovom sviranju. Odmah me je privukla njegova harmonijska koncepcija, veselost njegovih ritmova i swing osećaja i elegancija i genijalnost njegovih melodijskih improvizacijskih deonica. Antonio nije samo dobar, nego odličan pijanista.“
Herbie Hancock

Carlo Bavetta

Carlo Bavetta, basista i kontrabasista rođen 5. jula 1997. u Kataniji, počeo je da svira električni bas sa 11 godina, a kontrabas sa 18 godina.
Sa 16 je primljen na predakademske kurseve za džez električni bas na muzičkom konzervatorijumu u Komоu, gde je dve godine kasnije počeo da uči klasični kontrabas paralelno sa studijama džeza.

Diplomirao je sa odličnim uspehom kako na osnovnim studijama električnog basa tako i magistarskim studijama kontrabasa na muzičkom konzervatorijumu G. Verdi u Milanu. Trenutno završava studije klasične muzike na konzervatorijumu u Komou, kod maestra Stefana Dall'Ore.

Osvojio je nekoliko nagrada, uključujući prvo mesto na „Premio del conservatorio“ sa grupom Oquk-t Collective, nagradu kao najbolji instrumentalista na takmičenju „Un basso in Relievo“ i 2 stipendije na Nuoro Jazz seminarima.
Ostvario je brojne i značajne saradnje na međunarodnoj džez sceni (Antonio Farao, Enrico Pieranunzi, Chico Freeman, Alex Sipiagin, Dado Moroni, Fabrizio Bosso, Vladimir Kostadinović, Giovanni Amato, Nicola Angelucci, Pietro Tonolo, Bebo Ferra, Andrea Gori Dulbecco, Nico , Enzo Zirilli, Gianni Cazzola, Luigi Bonafede, Rossana Casale, Roberto Tarenzi, Patrizio Fariselli) nastupajući na raznim italijanskim i međunarodnim džez festivalima (Italija, Kolumbija, Švajcarska, Gruzija, Slovačka, Rumunija, Turska, Austrija, Nemačka, Francuska, Danska, itd...).

Vladimir Kostadinović

Vladimir Kostadinović, jedan od najboljih svetskih bubnjara, održaće koncert i masterklas 10.
Oktobra u Novom Sadu na Jazz Festivalu". Kostadinović je ove godine potpisao ugovor i postao “Criss Cross Artist”, deo prestižne svetske izdavačke kuće Criss Cross Jazz i u septembru će snimati u Njujorku svoj treći autorski album pod nazivom IRIS, zajedno sa nekim od najvećih svetskih džez zvezda kao što su Chris Potter, Geoffrey Keezer, Ben Wendel, Matt Brewer, Joe Locke i Alex Sipiagin. Album će biti snimljen pod etiketom Criss Cross Records.
Ovaj projekat predstavlja još jedan značajan korak u Kostadinovićevoj uspešnoj svetskoj karijeri, koja obuhvata dve decenije rada i priznanja u Evropi, Americi i Aziji.

Domaća publika imala je prilike da se upozna sa njegovom muzikom poslednjih par godina na Novosadskom, Pančevačkom, Beogradskom, Nišvil, Valjevskom džez festivalu kao i drugim manifestacijama.
Jedni od najcenjenijih svetskih džez časopisa kao što su „Modern Drummer“, “Jazztimes” i “Downbeat” ga nazivaju „bubnjarem svetske klase“ i „pravim inovatorom“, što potvrđuju brojne saradnje sa eminentnim muzičarima poput Bennyja Golsona, Chrisa Pottera, Gregoryja Portera, Duska Gojkovica, Georgea Garzonea i Geoffreya Keezera,Antonio Faraa, Mike Morena, Kevin Haysa, Seamus Blakea, Charles Tholovera, Njegov talenat i inovativni pristup bubnjevima doneli su mu priznanja i poštovanje u džez zajednici širom sveta.

Julia Hülsmann - piano,
Uli Kempendorff - saxophone,
Marc Muellbauer – bass,
Heinrich Köbberling – drums

Julia Hülsmann je rođena u Bonu 1968. godine. Pohađala je časove klasičnog klavira od jedanaeste godine, a svoj prvi bend je osnovala sa 16. Godine 1991. preselila se u Berlin da studira džez klavir na Univerzitetu umetnosti (HdK), a sledeće godine pridružila se Nemačkom omladinskom džez orkestru (BuJazzO). Od 1997. godine Hulsmannova radi sa svojim triom, svirajući po klubovima i festivalima širom Nemačke.

Debi Julije Hulsman za ECM The End of a Summer izašao je 2008. godine, sa redovnim partnerima Marcom Muellbauerom (bas) i Heinrichom Kobberlingom (bubnjevi), nakon čega je usledio album Imprint 2011. godine. Trio je 2012. postao kvartet kada mu se pridružio engleski trubač i flugerhornista Tom Arthurs, što je bio sastav sa kojim je 2013. godine izdala album In Full View. Arthurs je doneo snažan novi istaknuti glas koji ne samo da je inspirisao Juliju Hulsmann kao interpretatorku i aranžerku, već je imao i stimulativni učinak na kompozitorske aktivnosti unutar kvarteta. Pevač Theo Bleckmann je doprineo kvartetu svojim znatnim vokalni darom na albumu A Clear Midnight: Kurt Weill and Amerika (2015), maštovitom odgovoru na kompozitorove pesme koje su nastale na festivalu „Kurt Weill“ u Desauu 2013. godine. John Fordham je napisao u Guardianu: „Ovo bi mogla biti jedna od sjajnih džez obrada pesama Kurta Weilla […] Nijedan ton nije na pogrešnom mestu na ovom prekrasno urađenom projektu.“

Na albumu The Next Door Julia Hülsmann se vraća sa kvartetom sa albuma Not Far From Here iz 2019. godine, i predstavlja svoj jedinstveni pijanistički glas u raznolikom programu gotovo isključivo autorske muzike, koju je komponovala ona i njene kolege – tenor saksofonista Uli Kempendorff, Marc Muellbauer na kontrabasu i bubnjar Heinrich Kobberling. Duboko poštovanje prema džez tradiciji, koja se negovalo u post-bopu i modalnom džezu 60-ih, prožima ovaj sešn i, sa modernom notom kvarteta, postavlja scenu za veoma ekspresivno soliranje i duboki interplej.

Antonio Sánchez – drums,
Seamus Blake – saxophone,
Orlando le Fleming – bass
Aydin Esen - piano

Antonio Sánchez

Rođen u Meksiko Sitiju, četvorostruki dobitnik GRAMMY nagrade Antonio Sančez počeo je da svira bubnjeve sa pet godina a profesionalno nastupa od svojih ranih tinejdžerskih godina na meksičkoj rok, džez i latino sceni.
Diplomirao je klasični klavir na Nacionalnom konzervatorijumu u Meksiku, a 1993. godine se upisao na „Berklee College of Music“ i „New England Conservatory“, gde je diplomirao sa izvrsnim uspehom na studijama džeza.

Od kad se preselio u Njujork 1999. godine, Sančez je postao jedan od najtraženijih bubnjara na međunarodnoj džez sceni. Posle 21 godine i devet albuma kao jedan od najcenjenijih saradnika gitariste/kompozitora Pata Methenyja, takođe je snimao i nastupao sa imenima kao što su Chick Corea, Gary Burton, Michael Brecker i Charlie Haden, između ostalih.

Godine 2014. Sančezova popularnost je doživela uzlet kada je snimio muziku za film Čovek ptica ili (Neočekivana vrlina neznanja) Alehandra Inarritua koji je osvojio četiri Oskara – uključujući Oskara za najbolji film – a za koju je Sanchez bio nominovan za Zlatni globus.
Sančez trenutno ima blizu desetak snimaka kao lider i solo izvođač. Nedavni projekti uključuju Three Times Three sa Bradom Mehldauom, Johnom Scofieldom, Joeom Lovanom, Mattom Brewerom, Johnom Patituccijem i Christianom McBrideom; Bad Hombre, društveno-političko putovanje kroz elektroniku i udaraljke; Channels of Energy, sa WDR Big Bandom sa Sanchezovim kompozicijama u aranžmanu Vincea Mendoze; Lines in the Sand, Sanchezov protest protiv društvene nepravde i netrpeljivosti, i kao tribjut putu svakog imigranta; i nedavno, SHIFT (Bad Hombre Vol. II), gde Sanchez svira gotovo svaki instrument na epskom albumu na kojem se pojavljuju Trent Reznor, Dave Mathews, Kimbra, Ana Tijoux, Meshell Ndegeocello i drugi.

Dobitnik brojnih nagrada, Sanchez je u tri navrata proglašen za „Džez bubnjara godine“ časopisa Modern Drummer.

Munir Hosn - Bass/Guitar/Vocals,
Yissy Garcia - drums,
Magela Herrera - flute/vocals,
Francesca Romero - piano,
Ana Paz - keys/vocals

Producent, kompozitor i multiinstrumentalista, Munir Hossn je sin bogate mešavine Brazila, Evrope, Bliskog istoka i Afrike. Sa deset godina bio je nezaobilazni deo lokalne brazilske muzičke scene, već je sarađivao sa profesionalnim grupama i umetnicima kao što su Gilberto Gil, Hermeto Pascoal, Roberto Mendes, Daniela Mercury, između ostalih. Svoju međunarodnu karijeru započeo je sa 22 godine. Donoseći svoju muziku i kulturu na sve četiri strane sveta, Munir Hossn je sarađivao i sa istaknutim međunarodnim umetnicima kao što su Joe Zawinul Syndicate (Austrija), Didier Lockwood (Francuska), Quincy Jones i Global Gumbo All-Stars (SAD) Mayra Andrade (Kabo Verde), Concha Buika (Španija), Woz Kaly (Senegal), Alfredo Rodriguez (Kuba) i mnogi drugi.

Četiri talentovane instrumentalistkinje pridružuju se Muniru Hossnu kako bi udahnule život njegovim najnovijim i neobjavljenim kompozicijama, izvanrednom repertoaru koji će oblikovati njegov sledeći album. Munir, ponovo slaveći ženski muzički talenat i snagu, maestralno kombinuje ritmove i melodije sa svih strana sveta, ističući ovoga puta ukuse Brazila, Kube i Afrike. Jedinstven koncert, koji vas vodi od najdubljih emocija do toga da ne možete da prestanete da cupkate, pesme tako zarazne i neodoljive da nećete moći da ih izbacite iz glave.

Hila Kulik – piano,
Ferg Ireland – bass,
Pedro Segundo – drums

Za Cyrille Aimée, muzika je način života koliko i umetnička forma, što joj daje slobodu da sledi svoje kreativne talente kuda god je povedu podsticaji njenog raznolikog nasleđa. Razvila je izuzetnu karijeru višestruko nagrađivane pevačice, kantautorke, autorke tekstova i pedagoškinje, koja obuhvata više kontinenata, ali uvek ostaje verna svojim korenima. Odrasla je u višejezičnom domu punom muzike u kom je plesanje bilo svakodnevnica praćena afro-karipskim ritmovima bačate i merenge iz domovine njene majke, Dominikanske Republike. Porodični dom nalazio se u Samoa-sur-Sen, mestu gde se održava festival Django Reinhardt, jedan od najvećih godišnjih okupljanja džipsi muzičara u Evropi. Tinejdžerka Cyrille iskradala se kroz prozor svoje spavaće sobe noću kako bi se družila sa sviračima, gde se njena strast za džezom rasplamsavala i gde ju je nadahnula ideja da živi u globalnoj muzičkoj zajednici, ujedinjenoj u kreativnosti i spontanosti, bez ograničenja i granica.

Do svoje 20. godine, Cyrille je već živela na četiri različita kontinenta. Nakon kraćeg boravka u Santo Domingu usledilo je preseljenje u Njujork, gde je pohađala SUNY Purchase danju i tezgarila kao pevačica u džez klubovima na Menhetnu noću. Njeni talenti ubrzo su joj među kolegama osigurali reputaciju neustrašive, tople, duhovite improvizatorke i interpretatorke pesama bez premca: nastupala je i snimala s Royem Hargroveom, oduševila publiku u harlemskom Apollo klubu koja je poznata kao teška za zadovoljiti i pobedila na nizu takmičenja koja su kulminirala prvom nagradom na Međunarodnom takmičenju za džez vokalne izvođače „Sarah Vaughan“. Ugovor sa etiketom Mack Avenue Records, izdavačkom kućom mnogih američkih prvoklasnih džez umetnika, doveo je do objavljivanja dva veoma dobro primljena albuma koji su privukli pažnju jednog od prvoklasnih tekstopisaca - Stevena Sondheima. Ta ikona muzičkog teatra pozvala ju je da igra glavnu ulogu pored legendarne Bernadette Peters u posebnoj repriznoj tribjut produkciji u njujorškom kulturnom centru „City Center“ u novembru 2013. godine, uz podršku Wyntona Marsalisa i orkestra Jazz at Lincoln Center, koji su njujorške novine „Daily News“ najavile kao „otkrovenje.“ Na njenom albumu Move On iz 2019. godine mogu se čuti verzije Sondheimovih pesama koje su dobile pohvale od samog autora, a jedna od pesama sa ovog albuma, „Marry Me a Little“, bila je nominovana za nagradu Grammy 2019. godine. Počev od 2020. godine, iskoračila je u digitalno carstvo putem niza video saradnji na YouTube-u sa pijanistom i džez influenserom Emmetom Cohenom, a njihova verzija „La Vie en Rose“ je do danas pregledana više od 6 miliona puta.

Na vrhuncu uspeha u Njujorku, otvorili su joj se novi horizonti. Sve veće interesovanje da podeli svoju vizije interakcije spontanosti i kreativnosti, kao i značaja zajednice, doveo je do toga da svoje ideje razvije u TEDx Talk o zakonima improvizacije i kako se oni primenjuju na život. Poseta Nju Orleansu dovela je do toga da se zaljubi u taj grad i preseli u njega 2017. godine. Jedinstvena mešavina latino, francuskog i afroameričkog džez nasleđa Nju Orleansa omogućila joj je da u potpunosti istraži sve aspekte sopstvenog muzičkog identiteta, dajući joj slobodu da vidi izvan žanrovskih granica i poveže se sa svojom unutrašnjom kreativnošću. Energična i nezaustavljiva, 2021. godine kupila je plac u šumama Kostarike gde je dizajnirala i sagradila kuću i tu, u tišini šume, počela je da sastavlja materijal za novi projekat: pesme koje se zasnivaju na njenom životu i obuhvataju svaki aspekt njenog dosadašnjeg putovanja. Povezavši se sa Njujorkom kako bi spojila sve tačkice iz ove priče, udružila se sa producentom/multi-instrumentalistom Jakeom Shermanom i zajedno su kreirali njen najnoviji album, à Fleur de Peau. On predstavlja set pesama koje pokazuju novu stranu Cyrilline ličnosti: onu koja obuhvata njenu ljubav prema pripovedanju istine i muzičkoj slobodi, oslanjajući se na sve elemente njenog nasleđa. Kombinirajući dubinu i prefinjenost džeza, neposrednost popa, nezadržive plesne ritmove Kariba, istovremeno je intimniji i pristupačniji od bilo čega što je Cyrille napravila do sada.

Camilla George – alto sax,
Renato Paris – keys/voc,
Dan Casimir – bass,
Rod Youngs – drums

Camilla George je vizionarska saksofonistkinja, kompozitorka, liderka benda i inovatorka. Njen jedinstveni stil je vođen snažnim kulturnim korenima i ljubavlju prema spajanju afričke i zapadnjačke muzike, što je ključni razlog što se čvrsto ustoličila na novoj londonskoj džez sceni, pored svojih kolega kao što su Nubya Garcia i Shabaka Hutchings.

Njena muzika predstavlja opčinjavajuću mešavinu afrofuturizma, hip hopa i džeza, sa politički orijentisanim podtekstom koji ima snažnu vezu sa njenim nigerijskim identitetom, poreklom i nasleđem, odražavajući afričku istoriju, kulturu i ropstvo.

Rođena u Eketu u Nigeriji, Camilla se od malih nogu zanimala za muziku, a posebno za fuziju afričke i zapadnjačke muzike. Odrastala je slušajući Felu Kutija, kao i Jackija McLeana i Charlija Parkera. Počela je da svira saksofon sa 11 godina, kada je kao pobednica na muzičkom takmičenju bila nagrađena časovima saksofona.
Camilla je nastavila da uči kod mnogih džez velikana kao što su gorostas na saksofonu, Jean Toussaint (čuvenog kao Art Blakey), Julian Siegal i Martin Speake na „Trinity College of Music“ gde je magistrirala kao džez izvođač, a nagrađena je i stipendijom „Archer“ za izvanrednog izvođača 2011. godine.
Godine 2009. pridružila se nagrađivanom bendu Jazz Jamaica i nastupala sa specijalnim gostom Ernestom Ranglinom u džez klubu Ronnie Scotta. Grupa Jazz Jamaica je 2013. godine nominovana za MOBO nagradu za džez nastup. Oni i dalje nastupaju širom sveta.

Godine 2014. Camilla je formirala svoj sopstveni projekt hvaljen od strane kritike koji predstavlja zvezde nove britanske džez scene. The Evening Standard je nazvao „zlatnom devojkom džeza“, a njen debitantski album, „Isang“ (izgovara se E-SANG što znači „putovanje“ na njenom maternjem jeziku Ibibio) naišao je na ogromno priznanje kritike.
Njen sledeći album, „The People Could Fly“, koji je izašao u septembru 2018. godine, sa specijalnim gostom Omarom, kao i izuzetno cenjenom gitaristkinjom Shirley Tetteh, stekao je značajno priznanje kritike sa 4 zvezdice od časopisa Financial Times i Jazzwise, da navedemo samo neke. I taj album i Camilla su bili predstavljeni na nekoliko ključnih plejlista kao što je State of Jazz, a Camilla je bila poster devojka za Tidalovu britansku džez listu. Album obrađuje priče koje su robovi prenosili svojoj deci generacijama i, iako pun tuge, u suštini predstavlja priču o nadi za crnce i čovečanstvo da jednog dana možemo živeti zajedno u harmoniji. Njen najnoviji album, „Ibio Ibio“, odaje počast njenom plemenu, Ibibio narodu jugoistočne obale Nigerije. Album donosi neverovatan sastav, uključujući imena kao što su Daniel Casimir, Sarah Tandy, Winton Clifford, Renato Paris, Sheila Maurice-Grey, Rosie Turton, Shirley Tetteh, hip-hop bubnjar, Daru Jones, reper iz Birmingema, Lady Sanity i Sam Jones. Ibio-Ibio je naišao na odobravanje novinara, a u recenziji magazina Mojo prikaz sa 4 zvezdice navodi da je „Georgeova nesumnjiva zvezda, koja daje unakrsne solo deonice sa stilom hard-bopa iz 50-ih.“ Pored toga medijski je pokriven i prilogom u časopisu Jazzwise.

Camilla je bila nominovana za Jazz FM nagradu za najboljeg instrumentalistu 2019. godine, a 2023. je proglašena „Najboljim džez nastupom“ na takmičenju „Urban Music Awards“. Nastupila je u emisiji Jazz Re:freshed za SXSW, koja je snimana u studijima Abbey Road 2021. godine, kao i u emisiji Jazzahead 2021. godine, a stigla je i do finala DC Jazz Prix 2021. godine. Camillu su 2023. godine zamolili da se pojavi kao glavna zvezda u promotivnom videu za Henri Selmer Saxophones Paris. Nedavni zapaženi nastupi uključuju North Sea Jazz Festival, gde je Camilla nastupila i sa svojom grupom i kao gostujuća umetnica u izvedbi 'Diaspora Suite'; Jazz a Vienne, gde je Camilla takođe imala gostujući nastup sa Marcusom Millerom; EFG London Jazz Festival, Jazz In The Park Romania, Brosella i Jazz Onze Lausanne.