Povučen i tih, Kenny Garrett govori kroz svoju muziku, a komunicira jasno post-bap stilovima, izvlačeći iz svog alt saksofona lagane melodije. Nakon što je godinama pekao zanat sa legendarnim jazz bendovima, uključujući Jazz Messengers i Woody Shaw Quintet, Garrett je zapao za oko javnosti tokom 1980-ih kao član benda Milesa Davisa. Nakon što je Davis umro, Garrett postaje zapažen kao vođa benda Kenny Garrett Quartet. Pored brojnih izdanja albuma tokom 1990-ih, doprineo je desetinama dela svojih kolega jazz muzičara. Neumorni je filozof, inovator, kompozitor i aranžer muzike.

Garrettovom muzikom vlada njegov filozofski stav. On je paradoksalni čistunac nasuprot areni jazz muzike i pripada idealističkoj školi mišljenja, puštajući istinu da odzvanja iz njegovog saksofona. On je „muzičar koji je na pravi način posvećen radu usmerenom ka ciljevima koji su iznad obične zabave“, kaže o Garrettu Howard Mandel iz magazina DownBeat. „Jecaji njegovog saksofona su iskreni...“. Uprkos svom tradicionalnom pristupu izvođenju jazz muzike proizašlom iz „škole života“, Garrett ne želi da odbaci vrednost drugih muzičkih stilova i ohrabruje muzičare da eksperimentišu sa popularnom kao i sa jazz muzikom, u potrazi za novim i stimulativnim aranžmanima. „Mladi muzičari ne bi trebalo da se plaše da iskoriste priliku da sviraju popularnu muziku. To ne znači da morate ostati u tome“, poverio se Martinu Johnsonu iz magazina DownBeat. Garrettove originalne kompozicije često iznenađuju slušaoce jer se njegova muzika usko pridržava ritma i forme, što je naizgled u suprotnosti sa njegovim impresivnim improvizatorskim stilom i reputacijom. Steve Graybow iz magazina Billboard kaže da je Garrett „jedan od najdinamičnijih i najavanturističkijih muzičara...“, pa ipak je napisao „pesme za koje se nada da će odnegovati sledeću generaciju jazz muzičara“.

Najnovije izdanje Kennyja Garretta, Sounds from the Ancestors, višeslojan je album. Ova muzika se, međutim, ne zadržava unutar uskih granica jazz idioma, što nije iznenađujuće s obzirom na to da alt saksofonista i kompozitor priznaje umetnike kao što su Aretha Franklin i Marvin Gaye kao značajne odrednice. Slično kao što je uticajni LP Milesa Davisa On the Corner srušio svoje glavne zvezde vodilje – Jamesa Browna, Jimija Hendrixa i Slyja Stonea – a zatim stvorio svoj jedinstveni, poliritmički univerzum nabijen groovom i pun improvizacije, tako Sounds from the Ancestors intelektualnom jasnoćom, zvučnom genijalnošću i emocionalnom snagom zauzima sopstveni prostor.

Kao i svi veliki lideri, Kenny Garrett zauvek ostaje učenik: drevne i moderne istorije, i svih muzičara sa kojima svira, i kao član benda i kao vođa, što znači da su u njegovu muziku uvek ugrađena pojačanja koja dolaze iz nekih novih informacija. Iako su se koncepti ove muzika rodili u novembru 2019. godine ‒ pre početka pandemije – muzika je „odležala neko duže vreme u marinadi promišljanja“ – natapajući se poplavom uznemirujućih novih dokumentaraca koji postavljaju pitanja o tekućoj borbi naroda širom sveta: kako te borbe eruptiraju u manjem svetu današnjice gde su ljudi postali „treće oko“ i kako vreme otkucava starim, natrulim načinima kojima će neminovno osvanuti goruće potreban novi dan.

„Početni koncept je bio pokušaj da dobijem neke od muzičkih zvukova kojih se sećam iz vremena odrastanja – zvukove koji podižu vaš duh, od ljudi kao što su John Coltrane, A Love Supreme; Aretha Franklin, Amazing Grace; Marvin Gaye, What’s Going On kao i duhovnu stranu crkve,” objašnjava Garrett. „Kada sam počeo da razmišljam o njima, shvatio sam da se radi o duhu mojih predaka.“ Zaista, Sounds from the Ancestors odražava bogatu jazz, R&B i gospel istoriju njegovog rodnog grada Detroita. Što je još važnije, album odiše modernom kosmopolitskom živahnošću – tačnije, odjecima muzike koja dolazi iz Francuske, Kube, Nigerije i Gvadalupea.

Svetski priznati umetnik Alfredo Rodriguez ne samo da je očarao publiku širom sveta svojim izuzetnim majstorstvom u različitim žanrovima i disciplinama, nego i njegova lična priča donosi jednako fascinantnu, dodatnu dimenziju njegovoj muzici.

Rođen je i odrastao u Havani na Kubi. Rodriguezova strast za muzikom žarko je plamtela uprkos brojnim ograničenjima koja je nametnula njegova zemlja. Kao mlad, suočio se s obeshrabrenjem od svog prvog profesora, koji ga je odbacio kao lišenog talenta. Njegovu ljubav prema klaviru to nije umanjilo, i pored toga što nije imao instrument kod kuće. Dosetio se da nacrta dirke klavira na stolu kod bake i dede kako bi vežbao lestvice ‒ što govori o njegovoj odlučnosti i snalažljivosti.

Njegov muzički put doživeo je neočekivani preokret kada je naišao na The Köln Concert Keitha Jarreta, CD koji su prethodni stanari zaboravili u novom stanu njegovog ujaka. Jarretov improvizacijski stil učinio je da uvidi da muziku može stvarati i van granica propisanih nota. Ova novopronađena inspiracija ga je navela da predstavlja Kubu na Montreux Jazz Festivalu, gde je impresionirao Quincyja Jonesa, jednu od najlegendarnijih ličnosti u svetu jazz muzike. Jones je video ogroman talenat u Rodriguezu i uputio mu poziv za saradnju u SAD. Međutim, iskoristiti ovu priliku značilo je ostaviti svoju porodicu iza sebe i krenuti na putovanje koje bi zahtevalo odricanje od kubanskog državljanstva.

Put do uspeha nije bio bez izazova. Nakon odlaska u SAD stigao je u Laredo u Teksasu, gde se suočio sa hapšenjem i pritvorom zbog sporazuma između Kube i Meksika u vezi sa kubanskim imigrantima u pograničnim državama između Meksika i SAD. Improvizujući, kao kad svira klavir, Rodriguez je poverio svoju priču službeniku u pritvoru, objašnjavajući svoj susret sa Quincyjem Jonesom i obećani bolji život u bavljenju muzikom. Dirnut njegovim rečima, službenik ga je oslobodio, omogućivši mu da dođe do granice sa SAD.

Zamislite živopisnu ulicu Coral Way u Majamiju, koja predstavlja srž Rodriguezovog novog albuma istog imena. Ovaj album predstavlja značajno poglavlje na njegovom umetničkom putu, odražavajući trenutni pogled na svet Rodrigueza kao umetnika. On sam kaže: „Sviram ono što živim, a Coral Way je moj novi život. To je ime ulice u kojoj sam tokom protekle tri godine komponovao ovaj album, a sada sam uzbuđen što će ljudi iz čitavog sveta to konačno moći da čuju u proširenoj verziji, sa čitavim bendom uživo.“ Na albumu Coral Way slušaoci mogu očekivati da će čuti Rodrigueza kojeg poznaju i vole godinama, ali sa jednim novim obrtom.

Album predstavlja otelotvorenje kolektivnog zvuka Majamija, stapajući latino pop, timbu, salsu, baćatu, tango, rege i bolero. To je muzička fuzija koja obuhvata raznoliku latino zajednicu, slaveći individualnost i negujući jedinstvo. Album se poziva na Rodriguezove korene jednako kao i na njegova novostečena iskustva, predstavljajući novu fazu života, obeleženu njegovim poslednjim preseljenjem iz Los Anđelesa u Majami, rođenjem njegove kćerkice i ponovnim okupljanjem u istom gradu sa porodicom koja se konačno preselila u Majami posle njegovog odlaska sa Kube.

U novom domu Rodriguezu je zapao za oko nedostatak međusobnog pozitivnog uticaja i saradnje između latino mejnstrim i latino jazz muzike. Coral Way, na kom gostuju vokalni izvođači Cimafunk i Alana Sinkëy, služi kao vezivno tkivo između ovih svetova – to je umetnički iskaz upućen šarolikoj latino zajednici da treba da sagleda, oslušne i ponosi se svojom istorijom, dok stvara zajednicu kroz individualnost. Sam je komponovao ceo album tokom perioda od tri godine, zamišljajući zvuk koji će otelotvoriti fuziju kultura i preneti poruku jedinstva tokom perioda obeleženog velikim podelama. Čak i u izolaciji, nikada nije izgubio iz vida publiku do koje je želeo dopreti.

Simone Zanchini

Simone Zanchini je virtuoz na harmonici iz italijanskog grada Riminija. Diplomirao je s odličnim uspehom klasičnu harmoniku na Konzervatorijumu „Đoakino Rosini” u Pezaru, gde je studirao u klasi majstora Sergija Scappinija. Smatra se jednim od najzanimljivijih i najinovativnijih harmonikaša na međunarodnoj sceni. Njegovo istraživanje se kreće između granica savremene muzike, eksperimentisanja s akustičnim i elektronskim zvukom, uz primese izvođačkog iskustva i izuzetno profinjene uticaje u sasvim ličnom pristupu improvizovanim materijalima. Ovaj eklektični muzičar intenzivno nastupa na koncertima s izvođačima iz različitih muzičkih pravaca (improvizacija, savremena muzika, jazz, klasika). Nastupao je na nekoliko festivala u Italiji (Clusone Jazz, Umbria Jazz, Tivoli Jazz, Jazz in the Time-Berchidda, Sant'Anna Arresi, Barga Jazz, Mara Jazz, Jazz-in'it, Ravenna Festival, Rossini Opera Festival, Siena Jazz, Roccella Jonica, itd.) i na značajnim međunarodnim festivalima (Francuska, Austrija, Nemačka, Engleska, Holandija, Švedska, Danska, Finska, Španija, Engleska, Norveška, Rusija, Tunis, Liban, Indija, Venecuela, Japan itd.). Sarađivao je sa mnogim međunarodno priznatim muzičarima iz različitih muzičkih žanrova kao što su: Thomas Clausen, Gianluigi Trovesi, Javier Girotto, Marco Tamburini, Massimo Manzi, Tamara Obrovac, Krunoslav Levačić, Vasko Atanasovski, Paul Fresu, Antonello Salis, Han Bennink, Art Van Damme, Bruno Tommaso, Giovanni Tommaso, Gabriele Mirabassi, Frank Marocco, Bill Evans, Adam Nussbaum, Jim Black... Od 1999. godine sarađuje sa solistima orkestra pozorišta Teatro alla Scala u Milanu, redovno gostujući s ovim ansamblom. Osim muzičkih nastupa i istraživanja, Zanchini vodi i radionice harmonike i kolektivne improvizacije.

Ratko Zjača

Ratko Zjača je nagrađivani gitarista, kompozitor i studijski muzičar. Pod svojim imenom ima brojne albume koji su naišli na pohvale kritike; snimao je i nastupao sa nekim od najuticajnijih muzičara u jazz i modernoj improvizovanoj muzici. Rođen je u Hrvatskoj. Još kao mladog privukao ga je zvuk gitare, bilo da je u pitanju subverzivna muzika Džimija Hendriksa ili klasika Baha i Betovena. Studirao je i diplomirao na Univerzitetu u Zagrebu. U svojoj težnji za znanjem i ogromnoj potrebi za učenjem, potražio je utočište u Holandiji, i to na Konzervatorijumu u Rotedamu koji je čuven po svojim studijama moderne muzike. Tamo je imao priliku da uči od velikih majstora.

Nakon završetka studija na Konzervatorijumu u Roterdamu, studirao je i na School of Music Njujorškog univerziteta, a pohađao je i majstorske radionice i uzimao individualne časove kod muzičara kao što su Joe Pass, Jim Hall, Pat Metheny, Mike Stern, Bob Brookmayer, John Abercrombie i drugi. Počeo je da radi sa svojom grupom i sa grupom koju je vodio američki veteran na trubi Benny Bailey. Kasnije je svirao s umetnicima kao što su Benny Bailey, Gary Peacock, Reggie Workman, Al Foster, Jimmy Cobb, Alvin Queen, Shawnn Monteiro, itd.

On je inovativan muzičar, koji je nadaleko poznat kao gitarista visokog nivoa tehnike. Poznat je po tome što je neumorni individualista, o čemu svedoči i njegov improvizacijski stil. Ratko Zjača je izuzetno svestran izvođač koji pokriva mnoge oblasti muzike, ali je najpoznatiji po svom radu u idiomu moderne jazz i improvizovane muzike, o čemu svedoči i niz albuma koje je izdao kao vođa bendova ili sajdmen. Recimo, 2000. godine snimio je A Day in Manhattan u Njujorku sa zvezdama jazz muzike Reggiem Workmanom i Alom Fosterom, a kasnije i album sa kvartetom pod nazivom Crossig the Border sa Johnom Patituccijem, Alom Fosterom i Stanom Mitrovićem, na kome se mogu čuti autorske kompozicije svih članova kvarteta.

Predrag Peđa Milutinović je odavno stekao reputaciju jednog od najboljih bubnjara, ne samo na domaćoj nego i na regionalnoj jazz sceni. Pohađao je časove jazz bubnjeva kod prof. Dušana Ivaniševića kao i klasičnih udaraljki kod prof. Dušana Vrbića. Član Maks Kočetov kvarteta i Vasil Hadžimanov benda postao je 2012. godine. Sa Maks Kočetov kvartetom snimio je album 13:30, dok je sa Vasil Hadžimanov bendom snimio dva albuma: Alive feat. David Binney i Lines in sand, pri čemu je prvi bio u DownBeat Top 100 albuma u 2016. godini.

Zajedno sa Lukom Ignjatovićem, Filipom Bulatovićem i Petrom Krstajićem osniva 2013. godine Qzama quartet, s kojim je snimio i objavio album Portret in black and white 2016. godine. Muzički kritičari iz Srbije i sveta su u više navrata ocenjivali Qzama quartet kao najbolji mladi bend u Srbiji i šire. Sa Petrom Krstajićem i poznatim američkim saksofonistom Davidom Binneyem osniva 2015. godine trio Avenija. Iste godine sviraju na Malta Jazz Festivalu i mnogim drugim festivalima u Srbiji i Evropi. Petar i Peđa su učestvovali na poslednjem albumu Davida Binneya Here & Now.

Sa Lukom Ignjatovićem i Borisom Šainovićem 2016. godine Peđa Milutinović osniva Schime Trio. Debi album Do you really wanna play objavljuju za Metropolis Music u novembru 2016. godine. Schime Trio je u maju 2018. godine izdao svoj drugi album pod nazivom Vizualizacija za švajcarsku izdavačku kuću UNIT Records. Iste godine bend je nastupio na Moers Festivalu u Nemačkoj, a zatim na festivalu Jazz in Marciac u Francuskoj. Najnoviji projekat Schime Tria je Fusion makes sense sa devetnaestočlanim gudačkim orkestrom Muzikon. Schime i Muzikon nastupaju na Moers Festivalu 2021. godine, nakon čega dobijaju izuzetnu recenziju u časopisu All About Jazz, koji je performans označio kao vrhunac novije istorije ovog festivala.

Peđa Milutinović osvaja 2016. godine drugo mesto za najboljeg instrumentalistu na međunarodnom takmičenju The Best Musical Mind. Kao nagradu dobija putovanje u Sao Paolo u Brazilu, gde učestvuje na brojnim radionicama i svira s najpoznatijim brazilskim muzičarima kao što su Lupa Santiago, Robinho Antunes, Sidiel Viera i drugi.

U aprilu 2020. objavljuje svoj debi album Veritas Vincit za Orenda records iz Los Anđelesa, koristeći alias drumbooty. Na albumu se nalaze vizionarski saksofonista i kompozitor David Bini, Pera Krstajić – zvezda u usponu jazz scene LA, Luka Ignjatović – najoriginalniji saksofonista na Balkanu, Ron Varburg – od kritičara veoma cenjen trubač i producent, Ilija Nikolić – inovativni klavijaturista i dizajner, te Andrija Gavrilović – sjajni klasični i jazz trubač i kompozitor, svi sa sedištem u Njujorku. Uz njih su tu bili i vrhunski beogradski gitaristi Nikola Milenković i Branko Trijić, zatim hip-hop producent Stefan Todorović Mystee, kao i Ivana Vukmirović Manivi, izuzetna pevačica koja živi u Berlinu.

Peđa Milutinović 2020. godine osniva bend drumbooty kao petočlani sastav koji karakteriše energična i melodična fuzija jazza, elektronike, hip-hopa i afrobita na koju je nemoguće ostati ravnodušan. Pored Milutinovića na bubnjevima, u bendu su saksofonista Luka Ignjatović, profesor na FMU, na klavijaturama lideri nove generacije džezera Stevan Milijanović i Bojan Cvetković, čiji se različiti stilovi pretvaraju u savršenu alhemiju na sceni, te Akoš Forgač na bas gitari, koji upotpunjuje groove modernim pristupom koji donosi sa Berklija i njujorške jazz scene. Početkom ove godine drumbooty je objavio album Creality.

Alex Sipiagin stekao je izuzetnu međunarodnu reputaciju kao vrhunski trubač, flugelhornist i kompozitor koji ima čvrste temelje natopljene tradicijom jazza. Sipiaginov glas i stil ukorenjeni su u njegovom punom tonu, linearnoj taktici jazz harmonije i predanosti svingu. Rođen je 1967. u Rusiji, u Jaroslavu. Prve časove trube dobio je od poznatog pedagoga M. I. Tsamajeva. Od svoje dvanaeste godine svirao je u dečjem orkestru, a 1982. je završio muzičku školu u rodnom gradu. U Moskvi je studirao na Moskovskom muzičkom institutu „Alfred Garijevič Šnitke”, a nakon odsluženja vojnog roka na Državnom muzičko-pedagoškom institutu Gnesin.

Tokom školovanja je svirao i u nekoliko poznatih ruskih ansambala. Godine 1990. postao je laureat Prvog sveruskog takmičenja mladih jazz izvođača, koje je održano u Rostovu na Donu. Iste godine sa studentskim jazz sastavom učestvuje na Corpus Christi Jazz Festivalu u Teksasu, nakon kojeg je pozvan na Međunarodno takmičenje Louis Armstrong u Vašingtonu, gde je osvojio četvrto mesto. Već 1991. Alex se preselio u Njujork.

Prvi njegov američki angažman bio je sa Gil Evans Bendom, da bi 1993. postao član Zebra Coast Orchestra Gila Goldsteina, a 1994. godine se priključio grupi George Gruntz Concert Jazz Band. Nastupao je i sa bendom bubnjara Boba Mosesa. Godine 1995. priključuje se Mingus Big Bandu, kasnije i grupama Mingus Dynasty i Mingus Orchestra. Potom je kao sajdmen nastupao sa brojnim imenima kao što su, između ostalih, Eric Clapton, Dr. John, Aaron Neville and Elvis Costello, Michael Franks, Regina Litvinova, Marcel Krömker, Daniela Schächter i Dave Sanborn. Bio je deo Gremijem nagrađenih albuma Dave Holland Big Banda, What Goes Around i Overtime, Michaela Brecker Quindecteta ’Wide Angles’ i Dafnis Prieto Big Banda ’Into the Sunset’.

Vladimir Kostadinović, bubnjevi

Vladimir Kostadinović je nagrađivani bubnjar (Tuscia in Jazz 2008, takmičenje Jimmy Woode), kompozitor i aranžer. Jedan od najtraženijih bubnjara na evropskoj jazz muzičkoj sceni svoje je muzičko obrazovanje započeo sa pet godina, kada je počeo da uči klasičnu harmoniku. Bubnjeve je počeo da svira s jedanaest godina, kada je od brata Srđana dobio svoj prvi set bubnjeva. Bubnjevi su oduvek bili njegova prava ljubav i želeo se time baviti, sa strašću! Vladimir se danas visoko kotira među bubnjarima koji su svestrani i dovoljno spretni u različitim stilovima muzike, i kao sajdmen i sa svojim projektima.

U avgustu 2009. godine pozvan je da nastupi sa majstorom orgulja Hamond B3 Tonijem Monakom. U to vreme je formirao i sopstveni kvartet sa Jimmijem Grinom, Dannijem Grissettom i Mattom Brewerom, koji je izvodio autorske kompozicije. Godine 2009. sa svojim bendom odlazi u studio u Njujorku i snima svoj prvi CD Course of Events. Ubrzo nakon toga pridružio se bendu Antonio Farao Trio, s kojim svira i putuje širom Evrope.

Vladimir je snimio i svoj drugi album The left side of life uživo na Generations Jazz Festivalu u Frauenfledu u Švajcarskoj, koji je izašao za jednu od najprestižnijih jazz izdavačkih kuća u Evropi – ENJA Records. Proveo je mnogo vremena svirajući i snimajući u Njujorku sa mnogim velikim jazz muzičarima svetske scene. Imao je zadovoljstvo da deli binu s imenima kao što su: Benny Golson, Charles Tolliver, George Garzone, Seamus Blake, Linda Oh, Melisa Aldana, Dusko Gojkovic, Antonio Farao, Kevin Hays, Gregory Porter, Till Brönner, Dominique Di Piazza, Chico Freeman, Jimmy Greene, Mike Moreno... Njegov cilj kao muzičaru je da služi Muzici.

Ferenc Nemeth je svetski poznat, svestran muzičar ovenčan nagradom Gremi, koji nastavlja da pomera granice jazz bubnjeva i kompozicije. Godine 2020. osvojio je prestižnu Independent Music Award u kategoriji jazz albuma za Freedom.

Od prvih dana svoje karijere bio jedan od najtraženijih bubnjara kako u svojoj rodnoj Mađarskoj, tako i u Sjedinjenim Državama. Potičući iz muzičke porodice, njegova jedinstvena dinamika i svestranost negovana je od ranog detinjstva. Od svojih ranih dana, na Berklee College of Music u Bostonu i Thelonius Monk Institute of Jazz u Los Anđelesu, Nemeth je učio i radio s najboljim svetskim jazz muzičarima i grupama, uključujući Herbie Hancock, Wayne Shorter, Terence Blanchard, The Billy Childs Trio, Bob Sheppard, Dave Carpenter, John Clayton, Jimmy Heath, The Henry Mancini Orchestra, između ostalih. Preselivši se u Njujork 2003. godine, Nemethova karakteristična energija i strast ka muziciranju omogućili su da se njegova karijera nastavi sa mnogim od ovih muzičarima, a takođe se proširila i uključila nove, pa je postao cenjen i kao uzbudljiv izvođač i maštovit saradnik zbog svog rada sa bendovima Lionela Luekea, Kenni Verner Coalition, Billi Childs Trio i mnogim drugim izvođačima, uključujući i Johna Patituccija, Davea Samuelsa, Marka Turnera, Hala Crooka, Gilada Hekselmana, Dhafera Youssefa...

Do sada je Ferenc Nemet bio i vođa benda, kolider, prateći izvođač i edukator, a pokrenuo je i sopstvene kreativne projekte. Nastupao je u preko 35 zemalja, više od 300 gradova, na preko 100 najvažnijih festivala, pred hiljadama ljudi uključujući Playboy Jazz Festival u Los Anđelesu, JVC Festival u Njujorku u dvorani Karnegi Hol sa Herbiejem Hancockom, Montreal Jazz Festival, Montreux Jazz Festival u Švajcarskoj, Tokyo Jazz Festival, Marciac Jazz Fest, dvoranu Queen Elizabeth Hall u Londonu i mnoge druge. Jazz&Más Heineken Festival na Kanarskim ostrvima proglasio ga je za najboljeg bubnjara na svetu!

Osim što puno putuje, nastupa i snima, Ferenc Nemeth je osnovao i sopstvenu izdavačku kuću Dreamer’s Collective Records. Godine 2007. objavio je svoj debi album originalnih kompozicija Night Songs, koji je dobio velike pohvale. Drugi projekat za ovu izdavačku kuću objavljen je 2012. godine, a saradnici su mu bili Joshua Redman, Kenny Werner, Lionel Loueke, kao i mali duvački orkestar. Oba njegova albuma su se našla u finalu za Independent Music Award 2008. i 2012. godine. Ferenc je takođe objavio dva kolaborativna albuma za svoju izdavačku kuću, jedan sa Javierom Vercherom i Daveom Kikoskim 2013. godine pod nazivom Imaginary Realm, i drugi 2014. godine sa Attilom Laszlom, Russellom Ferranteom i Jimmyjem Haslipom pod nazivom Bridges of Souls. Njegov poslednji album zove se Freedom i izašao je 2020. godine. Na albumu se pojavljuju Tzumo Arpad na klaviru, Gregory Tardy na saksofonu i Ferenc Nemeth na bubnjevima, udaraljkama i, prvi put na nekom albumu, kao vokal.

Istinski internacionalni trio, sastavljen od ljudi iz različitih zemalja, sa različitim poreklom, iz različitih kultura, ujedinjen je u muzici na albumu Freedom. „Bend i muzika predstavljaju slobodu koju imamo, slobodu koju treba da imamo. Sa jedne strane živimo u najrazvijenijem svetu, lako možemo da putujemo bilo kuda, da nazovemo bilo koga, obavljamo video-pozive, komuniciramo imejlom... Ipak, i dalje imamo predrasude, diskriminaciju, rasizam i druge strašne stvari. Trebalo bi da smo slobodni da radimo šta želimo (u okviru moralnih zakona), govorimo šta želimo, pa ipak donosimo sudove na osnovu boje kože, religije i drugih faktora. Ljude ubijaju svaki dan iz različitih razloga u različitim delovima sveta i čini se da većina svetskih lidera ne čini ništa po tom pitanju. Ovom muzikom rušimo različite kulturne granice, predstavljamo slobodu postojanja. Mi predstavljamo suštinu toga da se rađamo i umiremo čisti. Oslobođeni tereta pri rođenju i smrti. Ljudska bića u svojoj srži i to je sve“, kažu autori.

Novosadski big bend osnovali su 2003. godine profesionalni i renomirani jazz i pop muzičari Novog Sada, sa željom da se ispuni praznina nastala nestankom Plesnog orkestra RTV Novi Sad, te da bude nastavljena tradicija orkestarskog muziciranja u gradu na polju zabavne, filmske, scenske i jazz muzike.

Tokom proteklih dvadeset godina rada, zahvaljujući kreativnom timu, postavljenom strategijom i visokim izvođačkim standardom, orkestar je priredio gotovo 550 koncerata u zemlji i inostranstvu, među kojima se izdvajaju nastupi na Nišvilu, Somborskom, Novosadskom, Petrovačkom, Valjevskom jazz festivalu, Mokranjčevim danima, tematski koncerti „Filmska muzika XX veka“, koncerti povodom Svetskog dana muzike, koncerti u Banskom dvoru u Banjaluci, „Večernjakov pečat“ u Mostaru, kao i na otvaranjima međunarodnih filmskih festivala na Paliću, u Novom Sadu, Sarajevu i Kustendorfu. Istovremeno, Novosadski big bend je temelj projekata Rock Opera, Disco Opera, Tri tenora, Zdravko Čolić Symphonic...

Novosadski big bend je snimio i muziku za dve kultne serije: Cvat lipe na Balkanu i Nepobedivo srce. Kroz koncertnu aktivnost ostvario je aktivnu saradnju sa Beogradskom filharmonijom, Horom i orkestrom opere SNP, Vojvođanskim simfonijskim orkestrom, RTV Vojvodine, RTV Pink, kao i sa gotovo svim renomiranim umetnicima u regionu, od kojih izdvajamo: Zdravka Čolića, Tota Kutunja, Džibonija, Jelenu Tomašević, Željka Joksimovića, Masima Savića, Dadu Topića, Kornelija Kovača, Bojanu Stamenov, Tanju Jovićević, Tanju Banjanin, Borisa Režaka, Dušana Svilara, Sergeja Ćetkovića... Na koncertima u Studiju „M” RTV Vojvodine snimljeno je 18 izuzetno kvalitetnih nastupa. Novosadski big bend 2010. godine objavljuje svoj prvi studijski CD pod nazivom Samo muzika, 2017. godine drugi studijski CD Polaris s autorskom muzikom, i treći Tatoo 2021. godine.

U dosadašnjem radu Novosadski big bend je nastupao u različitim formacijama, koje su uslovljene programskim sadržajima. Njegovu okosnicu danas čine najbolji jazz i pop muzičari Novog Sada. Dirigent, aranžer i umetnički rukovodilac je Fedor Vrtačnik.

Među najznačajnijim projektima Novosadskog big benda izdvaja se muzički spektakl Rok opera, organizovan 2018. godine u zajedničkoj saradnji NBB i Hora i Orkestra Opere Srpskog narodnog pozorišta iz Novog Sada. Na programu koncerta zastupljene su 22 numere najvećih hitova rok grupa čija su imena uvrštena u enciklopedije svetske i domaće muzičke scene 20. veka. Koncertom se odražava duh autora i jedne slavne epohe rok muzike. Na repertoaru se nalaze pesme grupa iz vremena kada su nastali neprevaziđeni hitovi i himnični refreni koji su se prenosili od 70-ih godina naovamo: Led Zeppelin, Deep Purple, Queen, Beatles, Pink Floyd, The Doors...

Na molbu najveće regionalne zvezde Zdravka Čolića, dirigent Novosadskog big benda Fedor Vrtačnik pristupa 2022. godine organizaciji projekta Zdravko Čolić Symphonic. U pitanju je ogroman zaokret u pristupu pesmama Zdravka Čolića, aranžmanski nadahnut i smišljeno uvijen u plašt klasike i jazza.

Svojim kreativnim koncertnim nastupima, uz visok kvalitet izvođenja, te programsku politiku koja prati najsavremenije svetske trendove, Novosadski big bend je postao nezaobilazni činilac u kulturnom životu Novog Sada, Vojvodine i Srbije, sa tendencijom da deo svojih programa i dalje predstavlja na planiranim gostovanjima u inostranstvu. Promocija najviših umetničkih vrednosti i pozicioniranje na domaćoj i međunarodnoj sceni predstavljaju najvažnije ciljeve Novosadskog big benda.

Matija Dedić

Matija Dedić je rođen 2. marta 1973. godine u Zagrebu, gde je završio Srednju muzičku školu „Vatroslav Lisinski“. Rođen u muzičkoj porodici, već sa pet godina počeo je da svira klasičnu muziku na klaviru. Dobitnik je Nagrade „Mira Sakač” kao i nekoliko prvih republičkih i saveznih nagrada na raznim takmičenjima bivše države. Slušao je skoro sve muzičke stilove pa ubrzo otkriva jazz, koji mu daje mogućnost kreativnijeg i ličnog pogleda na muziku. Posle završene srednje muzičke škole 1991. godine odlazi u Grac gde upisuje jazz akademiju.

Privatne časove imao je kod Johna Taylora iz Kelna, Hala Galpera, Billa Dobinsa i Barrya Harrisa. Diplomirao je 1997. godine u klasi profesora Haralda Neuwirtha. U Zagreb se vraća 1997. godine i ubrzo stiče veliki ugled na hrvatskoj muzičkoj sceni. Tokom tih godina svira sa vlastitim sastavom pod nazivom Boliers Quartet, sa kojim prati velike jazz muzičare kao što su Benny Golson, Kenny Burrell, Roy Haynes, José Feliciano, kao i sastav All Stars Band. U to vreme nastupa sa Tamarom Obrovac i njenim kvartetom. Krajem 1990-ih Matija Dedić osniva trio pod nazivom Matija Dedić Trio koji izvodi njegova autorska dela.

Zajedno sa njim, u sastavu još sviraju iskusni jazz muzičari iz kvarteta Tamare Obrovac, Žiga Golob (kontrabas) i Krunoslav Levačić (bubnjevi). Izdaje album Octopussy (1998) koji je proglašen za jedan od najboljih debitantskih albuma u poslednjih deset godina. Nakon toga je osvojio preko 25 Nagrada „Porin“ u različitim kategorijama, nagrade „Crni mačak“, Mega Music Award i desetak nagrada za najboljeg instrumentalistu godine. U godinama koje su usledile piše muziku za televiziju i pozorište, nastupa sa popularnim muzičarima hrvatske pop scene kao što su Zoran Predin, Gibonni, Massimo, Oliver, a najčešće sa roditeljima ‒ Gabi Novak i Arsenom Dedićem.

Tokom godina svirao je Matija Dedić u dvoranama poput Lincoln Center u Njujorku, Olympia u Parizu... Nastupao je u gotovo svim zemljama Evrope kao i u Sjedinjenim Državama, Argentini, Brazilu, u Africi, na festivalima u Kopenhagenu, Štokholmu, San Sebastijanu, na bremenskom JazzAhead, JazzyColors, Dusseldorf JazzRally, i svirao sa velikim muzičkim imenima kao što su Alvin Queen, Martin Drew, , Boško Petrović, Marc Murphy Band, David Gazarov, Gianni Basso, Miles Griffith, Onder Fokan, Jean Louis Rassinfosse, Tomi Emanuel, Lenny White, Kendrick Scott, Jim Madison, Jeff Ballard, Vicente Archer, Buster Wiliams, Larry Grenadier, Tamara Obrovac, Salvatore Maiore, Bojan Z, Francesco Bearzatti...

U julu 2002. godine Matija je nastupio u Francuskoj na jazz festivalu Montreux Jazz Festival, kao jedan od 11 finalista od ukupno 400 pijanista iz čitavog sveta, na četvrtom Montreux Solo Piano takmičenju. Godine 2006. objavljuje CD sa dugogodišnjim saradnikom Cheta Bakera, belgijskim kontrabasistom Jean-Louisom Rassinfosseom. Sa njim i češkim bubnjarom Marekom Patrmanom snimio je album Visiting Bruxeless i objavljuje još neke albume u inostranstvu sa muzičarima kao što su višestruki dobitnik Gremi nagrade Antonio Sanchez, Scott Colley, Johannes Weidenmueller i Chriss Cheek.

Nastavlja da svira sa muzičarima raznih stilova, a uz sopstvene izvodi i kompozicije Dore Pejačević, J. S. Baha, Verdija, Vivaldija.. Za italijansku izdavačku kuću Workin ujedno izdaje i svoj prvi solo album isključivo improvizirane muzike koji promoviše na koncertnim nastupima u Rimu i Lečeu. Album posvećen preminulom ocu, Matija svira Arsena, iz 2015. godine proglašen je najboljim i istovremeno najprodavanijim albumom u Hrvatskoj. Mnogi su mišljenja da se radi o jednom od najboljih instrumentalnih dela na ovim prostorima zadnjih dvadesetak godina.