The Jeff „Tain“ Watts Quartet

PETAK, 16.11.2018. od 20 časova

Srpsko narodno pozorište, velika sala

 

Jeff Watts, bubnjevi

Ira Coleman, kontrabas

Irving Acao, tenor saksofon

Antonio Faraò, klavir

 

JEFF WATTS, bubnjevi

Jeff Watts, bubnjar kojeg zovu „Tain”, proveo je godine svog formiranja sa Wyntonom i Branfordom Marsalisom, a njegovo umeće komponovanja danas zavređuje podjednaku pažnju, što mu je donelo stipendiju Guggenheim fondacije za muzičku kompoziciju 2017. godine.

Jeff je prvobitno diplomirao klasične perkusije na Univerzitetu „Duquesne” u Pitsburgu, prvenstveno kao timpanista, a zatim se upisao na Muzički koledž Berklee. Pridružio se Quartetu Wyntona Marsalisa 1981. godine i sa tim ansamblom dobio tri Grammy nagrade za albume: Black Codes (From The Underground), J Mood i Marsalis Standard Time. Watts napušta Wyntona Marsalisa 1988. Posle saradnje sa Georgom Bensonom, Harryjem Connickom Jr. i McCoy Tynerom, priključuje se Kvartetu Branforda Marsalisa 1989. godine, sa kojim osvaja Grammy nagradu za albume I Heard You Twice the First Time i Contemporary Jazz. Watts kasnije dobija još jedan Grammy za album Mingus big benda Live at Jazz Standard, 2010. godine.

Na filmu i televiziji Jeff se pojavio i kao muzičar, u emisiji „Tonight Show with Jay Leno”, i kao glumac, Rhythm Jones u filmu „Mo Better Blues” Spikea Leeja. Po povratku u Njujork 1995, Jeff se pridružio bendu Kennyja Garretta i nastavio da snima i gostuje sa Branfordom Marsalisom kao i sa muzičarima kao što su Danilo Perez, Michael Brecker, Betty Carter, Kenny Kirkland, Courtney Pine, Geri Allen, Alice Coltrane, Greg Osby, McCoy Tyner, Steve Coleman, Gonzalo Rubalcaba, Harry Connick Jr. i Ravi Coltrane.

 

IRA COLEMAN, kontrabas

Ira Coleman je rođen 29. aprila 1956. u Štokholmu, Švedska. Odrastao je u Francuskoj gde je živeo do 1968. godine, a narednih četrnaest godina je živeo u Nemačkoj. Studirao je bas na nemačkoj Viskoj školi za muziku (Hochschule für Musik) u Kelnu od 1980. do 1982. godine. Potom je prešao u SAD na Muzički koledž Berklee u Bostonu gde je i diplomirao 1985. godine.

Ira Coleman trenutno živi u Rajnbeku, država Njujork, a nastupao je sa imenima kao što su Herbie Hancock, Wayne Shorter, Jessye Norman, Milt Jackson, Freddie Hubbard, Grover Washington Jr., Barbara Hendricks, Branford Marsalis, Betty Carter, Kathleen Battle, Tony Williams, Baaba Maal, Michel LeGrand, Billy Taylor, Cab Calloway, Clark Terry, Billy Cobham, Monty Alexander, Bobby Hutcherson, Hank Jones, Dee Dee Bridgewater, Toshiko Akiyoshi, Art Farmer, Jon Faddis, Benny Golson, Jon Hendricks, Nat Adderley, Jackie McLean, Mulgrew Miller, Billy Pierce, Barney Wilen, Kenny Barron, Franco Ambrosetti, Wallace Roney, Geri Allen, Joe Chambers, Joanne Brackeen, Charles Mc Pherson, Tom Harrell, Arthur Taylor, Randy Brecker, Roy Haynes, Jacky Terrasson, The Carnegie Hall Jazz Ensemble i The Duke Ellington Orchestra pod vođstvom Mercera Ellingtona.

Ira Coleman je bio muzički direktor grupe Ska Ensamble Ernesta Ranglina od 1996 do 1999, a muzički je direktor i grupe Dee Deeja Bridgewatera od 2002. godine. Ira Coleman je razgranao saradnju sa muzičarima iz različitih muzičkih oblasti, a aktivan je i kao aranžer i producent. Nastupao je i snimao i sa raznim afričkim muzičarima.

 

IRVING ACAO, tenor saksofon

Irving Acao je rođen 24. februara 1977. na Kubi. Počeo je da svira kada je imao sedam godina, prvo klavir u Školi za klasičnu muziku „Luis Casas Romero”, a kao desetogodišnjak se odlučio za saksofon.

Nastavio je učenje sa Robertom Benitezom, koji mu je postao profesor klasične muzike u Školi „José White” u Kamagveju. Tokom školovanja, Irving je osvojio brojne nagrade na opštinskim i nacionalnim takmičenjima, među kojima je i takmičenje „Amadeus Roldan”.

U Havani, pod kasnijim uticajem izuzetnog muzičkog dinamizma tog vremena, pohađao je časove velikih saksofonista Steva Colemana i Antonija Harta, razvijajući i usavršavajući svoje muziciranje.

Sa devetnaest godina, učestvovao je u osnivanju grupe „Otra Vision‟, pod vođstvom flautiste i kompozitora Orlanda Valleza (Marakas), sa kojim je snimio svoj prvi album, Havana Calling.

Dve godine kasnije, tokom koncerta koji je prenosila televizija, primetio ga je virtuoz na klaviru, kompozitor i aranžer Chucho Valdés, te je kasnije učestvovao u snimanju njegovog albuma New Conception, koji je bio nominovan za nagradu Grammy za najbolji Latino album 1999.

Godine 2002, Irving se preselio u Pariz gde je ubrzo zauzeo svoje mesto u raznim projektima. Njegovo klasično obrazovanje, muzičko iskustvo i afro-kubanski koreni omogućili su mu da svira veoma raznovrsne stilove: afričku muziku, latino jazz, fusion, pop, rap, kubansku ili brazilsku muziku. Irving voli da svira različite stilove i lako se prilagođava.

Sarađuje sa mnogim muzičarima, a to su Stéphane Belmondo, Alain Jean Marie, Jimmy Cliff, Ray Lema, Orichas, Dave Liebman, Nicolas Folmer, Jean My Truong (sa kojim snima album The Blue Light, na kojem se kao specijalni gost pojavljuje Mike Stern), Harold Lopez Nussa, Leonardo Montana, Felipe Cabrera, Lukmil Perez, Gorgeous Ravi, Mokhtar Samba, Franck Amsallem, Mario Canonge, David Murray, Andy Narell i Orlando Poleo, i u komičnoj operi Jérôma Savarija…

Godine 2008, Irving je osnovao „Irving Acao Quartet‟ sa Lukmilom Perezom za bubnjevima, Leonardom Montanom na klaviru i Felipeom Cabrerom na basu. Zbirna iskustva i ličnosti ovih muzičara izrodili su inovativnu muziku i traganje za novim zvucima u svetu latino jazza.

Grupa je snimila album Azabache, koji je izašao 2013. godine. Sastoji se od jedanaest numera, među kojima je osam kompozicija Irvinga Acaoa, jedna Leonarda Montane i jedna Felipea Cabrere, na koje niko ne može da ostane ravnodušan.

 

ANTONIO FARAÒ, klavir

Rođen je u Rimu 1965. godine. Faraò je stekao reputaciju jednog od najcenjenijih pijanista svetske jazz scene zahvaljujući svojom muzičkom senzibilitetu i izuzetnim talentom za melodijsku improvizaciju. Faraòov stil je jedinstven: spoj je besprekornog tehničkog majstorstva, neobuzdane kreativnosti i uzbudljive vitalnosti i izvanredne ritmičke veštine.

Antonio Faraò je rođen u izuzetno muzikalnoj porodici. Majka mu je bila poznata slikarka, a otac jazz bubnjar. Upoznali su ga sa jazz muzikom pošto su oboje gajili veliki afinitet prema njoj. Tako je odrastao slušajući muzičare kao što su: Benny Goodman, Count Basie, Due Ellington, Frank Sinatra i poslednja, ali ne i manje važna, Ella Fitzgerald. Zahvaljujući svojim roditeljima, mladi Antonio Faraò je zavoleo swing. Iako je svoje prve uzore našao u tom stilu, sadašnji su drugačiji. Kao šestogodišnjak je počeo da svira vibrafon za kojim su usledili bubnjevi, i, konačno, klavir. Pohađao je časove kod Adriana Giustina i Riccarda Risalitija u školi za klasičnu muziku, Konzervatorijumu „Giuseppe Verdi”.

Na osnovu svojih ranih interesovanja za afro-američku jazz muziku, idoli Antonija Faraòa su bili Oscar Peterson i Errol Gardner sve dok nije otkrio muzičare kao što su McCoy Tyner, Herbie Hancock, Keith Jarret, Bill Evans, John Coltrane, Miles Davis, Charlie Parker i Thelonious Monk, da navedemo samo najznačajnija imena. Među muzičarima koji su mu bili uzori moramo pomenuti i Johna Williamsa, kompozitora čuvene muzike za filmove ET, Ratove zvezda, Indijanu Džons…

Nagradu „Jazz four Roses Competition Price” dobio je u Pozorištu „Ciak” u Milanu 1991. godine. Najprestižnije takmičenje „Competition of jazz piano Martial Solal” grada Pariza održava se tek svakih deset godina, a na njemu po pozivu učestvuje veoma mali broj vrhunskih međunarodnih talentovanih pijanista. Antonio Faraò, kao jedan od takvih talenata, osvojio je nagradu na ovom izuzetnom takmičenju 1998. godine. U izdanju nemačke kuće „Enja Records” izašla su tri fantastična albuma: Black Inside (1998), Thorn (2001) sa Jackom Dejohnetteom za bubnjevima, Chrisom Potterom na tenor saksofonu i Druom Gressom na basu, a godine 2002. izašao je Next stories. Snimio je 4 albuma za „Cam Records” među kojima je Far out u kvartetu sa Bobom Bergom.

Godine 2010, potpisuje svoj prvi album, Domi, za jednu francusku izdavačku kuću sa Darrylom Hallom i Andréom Ceccarellijem.

Antonio Faraò je sarađivao sa brojnim velikim jazz muzičarima, uključujući snimanja u čuvenom studiju „Abbey Road Studios‟ u Londonu, sa Andréom Ceccarellijem i Londonskim simfonijskim orkestrom za muziku za film „Anthony Zimmer” sa francuskom glumicom Sophie Marceau u januaru 2005. Nastupao je i snimao sa mnogim muzičarima, kao što su Franco Ambrosetti, André Ceccarelli, Daniel Humair, Mike Clark, Gary Bartz, Lee Konitz, Steve Grossman, Christian McBride, Chico Freeman, Miroslav Vitous, John Abercrombie, Richard Galliano, Toots Thielemans, Jack DeJohnette, McCoy Tyner, Dave Liebman, Didier Lockwood, Benny Golson, Joe Lovano, Johnny Griffin, George Garzone, Cecil McBee… i čuvena italijanska pop pevačica Mina.

Njegov album Evan (Cristal Records/Jando Music) snimljen u Njujorku sa Joom Lovanom, Irom Colemanom i Jackom DeJohnetteom donosi izuzetnu plejadu muzičara, koja prirodno sledi iz međusobnih afiniteta i brojnih saradnji i snimanja u prošlosti.

30. aprila 2015, Antonio Faraò je bio pozvan da se pridruži koncertu Unesco All Star Global Concert u Parizu povodom proslave Međunarodnog dana jazz muzike gde je nastupio zajedno sa muzičarima Herbijem Hancockom, Wayneom Shorterom, Dee Deejem Bridgewaterom, Marcusom Millerom, Alom Jarreauom… i mnogim drugim.

Njegov album Boundaries u kvartetu izašao je na leto 2015. godine za etiketu „Universal Verve Italy”.

Od 2015. godine Antonio je umetnički direktor prestižnog jazz festivala UnoJazz Sanremo.

Na njegovom najnovijem albumu Eklektik, koji je prošle godine izašao za „Warner Music”, mogu se čuti neverovatni gosti: Snoop Dogg, Marcus Miller, Robert Davi, Bireli Lagrène, Didier Lockwood, Lenny White i mnogi drugi.