Carla Marcotulli, glas
Miona Deler, klavir
Carla Marcotulli
Carla Marcotulli, rođena u Rimu 1962, studirala je na Muzičkom konzervatorijumu u Frozinoneu. Studirala je i pevanje i pevala u Big bendu Konzervatorijuma i nastupala kao solista u Gospel horu.
Profesionalno je počela je da se bavi muzikom kao jazz pevačica početkom osamdesetih, nastupajući sa jazz umetnicima kao što su Massimo Urbani, Larry Nocella, Danilo Rea, Roberto Gatto, Giovanni Tommaso, Nicola Stilo i njena sestra, pijanistkinja Rita Marcotulli.Godine 1983. nastupa uz Cheta Bakera na festivalu „Four Roses Jazz Festival” u Rimu, a kasnije je poziva Carmen McRae da peva sa njom na koncertu u Music Inn-u.
Godine 1984. ima specijalno pojavljivanja na albumu „Things” Furija di Castrija, uz Ritu Marcotulli, Enrica Ravu, Flavija Boltroa, Maurizija Giammarca, Alda Romana, Maurizija Lazzara i Roberta Gattoa.
Izdavačka kuća Fonit Cetra je objavila njen album pod nazivom „Flying” 1986. Godine 1987 Carla učestvuje na poslednjem albumu Cheta Bakera: „Chet on Poetry”. U isto vreme je počela da uči klasično pevanje što će joj pružiti veći dijapazon muzičke izražajnosti. Sarađivala je sa kompozitorima kao što su Claudio Ambrosini, Nicola Piovani i Giovanni Mancuso.
Carla je dobila diplomu iz klasičnog pevanja i diplomu iz jazz muzike na Konzervatorijumu „Benedetto Marcello” u Veneciji.
Godine 1990. pridružila se ansamblu Keptorchestra pod rukovođstvom braće Tonolo.
Carla Marcotulli dobija poziv da peva na festivalu „Umbria Jazz Winter” 1993. godine sa Kvintetom Giovannija Tommasoa. Pevala je na CD-u „Over the Ocean” Giovannija Tommasoa, koji je proglašen za album godine.
Godine 1994. peva u njujorškoj Operi, Kennedy Centru u Vašingtonu i Porto Riku.
Carla je pevala u Nemačkoj sa eksperimentalnim trijom „Neue Note” pod vođstvom pijaniste Klausa Treuheita 1996. i 1997. godine.
Sarađivala je i sa kantautorom Paolom Pietrangelijem, uzevši učešća na dva njegova CD-a.
Godine 1999. Carla je pevala sa Orkstrom Tommasa Vittorinija i Big bendom u pozorištu Eliseo u Rimu. Iste godine sarađivala je sa trubačem Lucom Bonvinijem u projektu u koji su bili uključeni Cameron Brown, Vic Juris i Elliot Zigmund. Godine 2001. pridružila se kompozitoru i saksofonisti Mariju Rajai i piscu Domenicu Starnoneu na albumu „Amori Imperfetti” koji je predstavljen na festivalu „Umbria Jazz Festival”.
Godine 2006. Carla je upoznala aranžera i kompozitora Dicka Halligana, koji je poznat kao jedan od osnivača grupe „Blood, Sweat & Tears”. Radili su zajedno na Carlinom aktuelnom projektu sa kvartetom gudača, sve dok nije rođen novi Jazz Quartet. Na albumu „How Can I Get To Mars?” (ACT 9720-2) Carla interpretira pesme Dicka Halligana i poznate standarde.
Miona Deler
Miona Deler je klasična pijanistkinja, kompozitorka i jazz/pop pevačica srpsko-italijanskog državljanstva.
Uglavnom je poznata po svom originalnom repertoaru gde često meša kompozicije za klasični klavir sa sopstvenim aranžmanima jazz, rock i tradicionalne muzike.
Rođena u Beogradu, u bivšoj Jugoslaviji, u umetničkoj porodici, gde je još kao dete započela svoju karijeru kao pozorišna glumica i model.
Pošto je završila muzičku školu „Mokranjac” u Beogradu sa najboljim ocenama, upisala se na Fakultet muzičke umetnosti u Beogradu, (Univerzitet muzičke umetnosti), gde je stekla diplomu Mastera iz klasičnog klavira sa maksimalnim brojem glasova.
Nastavivši studije klasične umetnosti, preselila se u Italiju gde je provela pet godina studirajući kod ruskog pijaniste Siavuša Gadjieva u centru za muziku „Emil Komel” u Gorici, Italija. Iako je počela da nastupa lokalno, njena koncertna karijera na zapadu bila je pod ogromnim uticajem pitanja vize/državljanstva više od deset godina pošto nije bila u mogućnosti da slobodno putuje i ima širi profesionalni raspored nastupa. Pogođena ovim okolnostima Miona Babić Deler je počela da piše muziku za pozorište i video projekte, pored muzike i tekstova za pop i jazz umetnike. Značajan susret sa čuvenom jazz i operskom pevačicom Carlom Marcotulli, koja ju je ubedila u sopstvene vokalne sposobnosti, doveo je do jednogodišnjeg tečaja pevanja na Konzvervatorijumu „Giuseppe Tartini” u Trstu, Italija, gde joj je Marcotullijeva bila profesorica glasa. Prekretnicu u njenoj karijeri predstavlja komad koji je postavljen u pozorištu Teatro Miela u Trstu, koji je naišao na odličan prijem kritike. Svestrana i prilagodljiva, pored klasične muzike, od tada je naveliko nastupa i snima kao pevačica/kompozitor/aranžer i u mnogim drugim žanrovima. Izdala je dva albuma: „Reach Touch” (2012), smooth jazz album u saradnji sa američkim kompozitorim i tekstopiscem Artom Bellom i „No trumpet songs” (2008) sa njenom autorskom muzikom i tekstovima.
Jednako je aktivna i u improvizovanoj muzici kao klavijaturista Trija Tristana Honsingera.
Što se tiče klasične muzike, kao solista je snimala za RAI (Šuman, Šubert) i državnu Radio-televiziju Srbije (Betoven, Šuman, Schumann, Skrjabin).
Pored muzičke karijere, Miona Deler se povremeno pojavljuje i kao model i glumica. Režirala je nekoliko videa.
Izvodi iz kritika
Klasična muzika
Upravo je muzika Aleksandera Skrjabina pružila dokaz o kvalitetima ove umetnice. Sonata br. 2 op. 19 – Fantazija je odisala pravom sonornošću koju pijanistkinja modulira sa ukusom i pažljivo, prenoseći svoju unutrašnju senzibilnost kao i spoljašnju jedinsvenost koja ju je nagnala da traži nove izražajne forme: u njenoj kompoziciji „The Train”, minimalizam se susreće sa slobodnom improvizacijom i scenskom muzikom.
Katja Kralj, Primorski Dnevnik, Italija
Umetnica je odabrala repertoar u celosti posvećen delu Frederika Šopena. Bivša učenica Siavuša Gadjieva pružila je sjajnu interpretaciju dve Mazurke (br.2 u E-molu i br.4 u A-molu op.17, Skerco u Cis-molu, Nokturno u B-duru i Poloneze-Fantazija op.61.). Pijanistkinja je svirala sa izuzetnim intenzitetom, čime je istakla najtananije nijanse muzike. Njena tehnička priprema omogućila joj je promišljenu i duboku interpretaciju Šopenovih kompozicija. Upravo su kombinacija ove veoma lične interpretacije i intenzivan tempo ono što drži pažnju publike prikovanu do poslednje note.
Rossana Pagliaga, Primorski Dnevnik, Italija
…Pijanistkinja izgleda da ovde oseća najavu smrti (Šubert, Sonata u B-duru D 960). Svaka fraza se iskazuje u elegičnom tonu. Ravnomeran tempo naglašava naglašenu i očajničku nostalgiju. Sekundarne figure u pozadini, neočekivani akcenti i duge tišine, daju čitavom diskursu ton mračne praznine.
Il Piccolo, Italija
Autorska muzika, film.
Ritmički i emotivno razbijene kompozicije Mione Babić Deler i njena vokalna senzibilnost se mogu porediti sa velikim jazz pevačicama, a posebno sa divama alternativne muzike kao što su Kate Bush, P. J. Harvey i Laurie Anderson.
Dnevnik, Srbija 2008.
Sinoćni solo koncert Mione Babić Deler je bilo veliko iznenađenje u Domu Omladine u Beogradu. Izvodeći svoju autorsku muziku, inspirisanu kako post-pankom tako i svojevrsnim „primenjenim” bluesom, njene pesme i dalje uglavnom stoje na rock osnovama. Sledeći tradiciju Nicka Cavea kao i nove američke muzike osamdesetih, kao što je Tom Waits, njen lični poetski jezik je veoma ličan, ponekad čak dramatičan…
Vojislav Pantić, Radio Beograd, decembar 2012.
Film „Surma Eyes” je svojevrsna autobiografija ove izuzetne umetnice koja je uspela u inostranstvu. Uprkos činjenici da je dete poznatih roditelja, ona je uspela da sve odbaci i izgradi originalan, autentičan stil.
Goran Marković, režiser, „Surma Eyes” premijera